Ο Jordan σε τρίτο ενικό...

Μετά τη μαμά σε τρίτο ενικό, τώρα έρχεται και η συνέχεια του sequel...

Ο Ιορδάνης σε τρίτο ενικό...

Πριν λίγο καιρό σας έλεγα ότι είχα συνειδητοποιήσει ότι μιλούσα στον γιο μου, για τον εαυτό μου σε τρίτο ενικό πρόσωπο. Δηλαδή, "έλα στη μανούλα", "η μανούλα θα σου δώσει νεράκι", "κάνε μία αγκαλίτσα τη μαμά" κλπ.

Εδώ και 1-2 μήνες που ο Τζόρνταν άρχισε να μιλάει κατανοητά, ακούω το ίδιο πράγμα. "Έπεσε ο Ντοντάνης", "Να ανέβει ο Ντοντάνης", "Να κάτσει ο Ντοντάνης", "Το πήλε ο Ντοντάνης" και λέω "Βρε λες??????" Λες, επειδή μιλούσα έτσι εγώ να μιλάει κι αυτός για τον εαυτό του σε τρίτο ενικό?

Βέβαια, από την προηγούμενη εβδομάδα που έμαθε το "θέλω", γιατί μέχρι τώρα έλεγε μόνο "σε σέλω" (=δε θέλω), ζητάει κανονικά. π.χ. "σέλω λελό" (= θέλω νερό), "σέλω παΐ" (=θέλω φαΐ), "σέλω τακανά" (=θέλω τραχανά). Οπότε, αναφέρεται στον εαυτό του, κανονικά στο πρώτο πρόσωπο. Α! Επίσης χθες που τον ρώτησα τι θέλει μου είπε "να κάνω κακά"! Χαχαχα!

Ένα παρόμοιο περιστατικό είναι της Αδέρφως μου, της αδελφής ψυχής μου από αο σχολικά μας χρόνια (πώς περνάν τα χρόνια, ε, κορίτσια???), που μιλούσε κι αυτή με τον ίδιο τρόπο στη μικρή της, και τώρα και η μικρή, 2 χρονών, μιλάει για τον εαυτό της σε τρίτο ενικό!!! "Ατό είναι τηθ Ελίναθ"!!! Για να μην την αδικήσω, η μικρούλα λέει και το "σ" αλλά αυτή τη φράση άκουσα και μου άρεσε - μου έμεινε.

Έχετε υπόψη σας καμία παρόμοια περίπτωση??? Έψαξα σε κάποια sites αλλά δε βρήκα τίποτα σχετικό. Μόνο εδώ βρήκα να λέει ότι καλά έπραξα (όχι εγώ προσωπικά! χιχιχι!) και όταν του μιλούσα έλεγα "η μανούλα" και όχι "εγώ".

Πάντως, δεν πιστεύω ότι θα υπάρξει πρόβλημα με την περαιτέρω λεκτική ανάπτυξή του, αφού ήδη λέει πάρα πολλά για την ηλικία του (είναι 22 μηνών 2 εβδομάδων και 6 ημερών ακριβώς - από το τικεράκι του το είδα ;-) ). Απλά ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας και να μου πείτε αν ξέρετε μήπως ο τρόπος που μιλάει έχει σχέση με τον τρόπο που του μιλάω εγώ.

Μακάρι όλα τα παιδάκια μας να είναι γερά και εμείς να έχουμε υπομονή!!! Πολλή υπομονή!!! Αργά η γρήγορα θα μιλήσουν και τότε αρχίζουν τα γέλια, αλλά και οι απαιτήσεις!!!!


Σήμερα την ώρα του φαγητού μου έλεγε "Βάλε μαμά μουντάντα!"="Βάλε μαμά μουστάρδα". Ακούς εκεί μουστάρδα...

Μαύρη είναι η νύχτα...

Μαύρη νύχτα κι άραχνη... Έτσι είναι τα τελευταία μου βράδια. Βασικά, όχι και τόσο τελευταία... Μετά τις καλοκαιρινές διακοπές άρχισε ο Γολγοθάς μου.

Μέχρι το καλοκαίρι, συγκεκριμένα, μέχρι να φύγει η πεθερά μου για Χαλκιδική στο εξοχικό τους, όπου μένουν μόνιμα το καλοκαίρι, ο ύπνος του Τζόρνταν ήταν κάπως έτσι: 

Έπινε το γάλα του στο δωμάτιο (εγώ του κρατούσα το ποτηράκι), τον έβαζα στο κρεβάτι του, τον φιλούσα και έφευγα.  Το βράδυ δεν ξυπνούσε καθόλου συνήθως. Και όλα καλώς καμωμένα!

Και ήρθε το καλοκαίριιιιιιιιι........................ Όταν έφυγε η πεθερά μου, είχα κανονίσει με μία φίλη μου να τον κρατάει τις ώρες που εγώ ήμουν στη δουλειά. Ήμουν σίγουρη γιατί και αυτή αγαπάει τον μικρό, αλλά κι αυτός την αγαπάει και του αρέσει να παίζει μαζί της. Όλα καλά, όλα ανθηρά, λοιπόν. Εκείνα τα πρώτα βράδια ο μικρός ξυπνούσε ξαφνικά μέσα στη νύχτα κλαίγοντας γοερά και για να ξανακοιμηθεί ήθελε την αγκαλιά της μανούλας. Νομίζω ότι αυτός είχε το φόβο ότι θα ξυπνούσε και δε θα με έβλεπε στο σπίτι μας, αλλά εμένα αυτή η αλλαγή του μου ήρθε κατακούτελα!

Δύο εβδομάδες μετά πήγε για μία εβδομάδα στη γιαγά του στη Χαλκιδική, όπου ήταν και τα άλλα δύο ξαδέρφια του. Μου λέγανε ότι κοιμόταν μια χαρά εκτός από 2 βράδια. Στην ουσία κοιμήθηκε 5 βράδια εκεί χωρίς εμένα. Όταν πήγαμε να τον πάρουμε, άρχισε να τσιρίζει από χαρά τη στιγμή που με είδε και... γίναμε αυτοκόλλητοι... Ούτε για κατούρημα δεν με άφηνε να πάω χωρίς αυτόν. Και τότε ήταν που άρχισε το "καλό" μαρτύριο!

Επιστρέφοντας, ήθελε να κοιμάται στην αγκαλιά μου, δε με άφηνε δευτερόλεπτο, έκλαιγε κάθε φορά που ξυπνούσε και τσίριζε αν δεν πήγαινα κοντά του σε κλάσματα δευτερολέπτου. Πήγε μία εβδομάδα έτσι και μετά τον πήγαμε στους γονείς μου στη Βέροια. Είναι μακριά οπότε παραπονιούνται ότι δεν τον βλέπουν πολύ και δεν τον χαίρονται. Έμεινε εκεί 5 βράδια χωρίς εμένα. Κοιμόταν η μαμά μου δίπλα του, οπότε όταν ξυπνούσε του έδινε νεράκι και τον ξανακοίμιζε εκτός από ένα βράδυ που ζητώντας εμένα, από το κλάμα έκανε εμετό.

Και αυτή ήταν η τελευταία φορά που τον άφησα. Από εκεί και πέρα ήταν συνέχεια μαζί μου. Αλλά αυτό, όπως φάνηκε, δεν τον καθησύχαζε πλέον. Κοιμόταν και δεν ήταν σίγουρος ότι ξυπνώντας θα δει εμένα κοντά του. Και η κατάσταση έγινε αφόρητη... Να ξενυχτάω στο δωμάτιό του, να τον παίρνω και να κοιμόμαστε στον καναπέ του σαλονιού, γιατί κι εγώ πρέπει να κοιμηθώ, τουλάχιστον 3 ώρες για να μην είμαι σα ζόμπι την άλλη μέρα στη δουλειά. Πιασμένα τα χέρια μου από το βάρος του στην αγκαλιά μου, πιασμένη η πλάτη μου από τον ύπνο στον καναπέ στο ένα πλευρό. Ένα κουρέλι...

Την τελευταία εβδομάδα, ευτυχώς, δεν ξυπνάει τόσο ώστε να χρειαστεί να κοιμηθούμε στον καναπέ (ή πανακέ, όπως τον λέει ο Τζόρνταν). Τον έβαζα στο κρεβάτι του και καθόμουν στο χαλί. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα αντοχές να παραμείνω καθιστή, οπότε ξάπλωνα στο χαλί με τον λούτρινο Γουίνι για μαξιλάρι και με έπαιρνε ο ύπνος εκεί, μπορεί και για μία ώρα. Χέρια, πόδια, πλάτη ένα χάλι! 

Σήμερα ήταν το πρώτο βράδυ που βγήκα από το δωμάτιό του σε 7 λεπτά!!!!!!!!! Χρόνος ρεκόρ από τις 4 Ιουλίου που έρχισαν τα βάσανα! Ελπίζω τα πράγματα να καλυτερέψουν γιατί δεν ξέρω πόσο ακόμα θα αντέξω, η μάνα! Αν και νομίζω ότι οι αντοχές της μάνας πολλαπλασιάζονται, αν χρειαστεί. Δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να αντέξω μία ολόκληρη μέρα - ή και περισσότερες - με 3-4 ώρες ύπνου.

Άξιες, άξιες οι μάνες που και ξυπνάνε 1241234134 φορές μέσα στη νύχτα και την άλλη μέρα πρέπει να είναι στη δουλειά τους άψογες. Καλό μας κουράγιο, λοιπόν!!

Ύπνε που... παίρνεις (?????) τα παιδιά...

 Είναι ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα θέματα που αφορούν τα παιδιά. Το "πρόβλημα" για κάποιους αρχίζει από όταν ακόμα είναι λεχούδια μέχρι και την ηλικία σχολείου σε μερικές περιπτώσεις. Πώς κοιμάται???? οέο???? που λέει και ο μικρός μου..

Υπάρχει η γνωστή θεωρία "άσ' το να κλάψει"... Ε, όχι! Κατηγορηματικά! Το δικό μου το παιδί δεν θα το άφηνα να κλάψει ζητώντας την αγκαλιά μου. Είναι η φυσική του θέση! Είναι δυνατόν μωράκι ημερών να το αφήνεις να κλαίει μόνο και μόνο για να μην το πάρεις αγκαλιά "και μάθει έτσι"?

24 ημερών στην αγκαλιά μου, φυσικά...

Δε μπορώ να φανταστώ πώς γίνεται νέοι άνθρωποι να σκέφτονται έτσι. Αυτά μου τα έλεγε η γιαγιά μου και λογής λογής θείτσες και θειάδες που με ρωτούσαν αν κοιμάται και έλεγα "στην αγκαλιά μου". "Να το αφήσεις να κλάψει. Ααααααααχ...... Έτσι το έμαθες". Ναι! Γούστο μου και καπέλο μου! Ακόμα κι εμείς που είμαστε κοτζάμ γαϊδάρες, όταν έχουμε τις μαύρες μας, μία αγκαλιά είναι από τα καλύτερα γιατρικά. Κάνω λάθος? Πώς γίνεται να στερείς από ένα μικρούλι την αγκαλιά, ακόμη κι αν την αποζητά για να το πάρει ο ύπνος... Πώς?

Ο Τζορντανάκος μου από μικρός κοιμόταν μετά που θήλαζε. Όταν ήταν λίγων μηνών τον έπαιρνε ο ύπνος με τη θηλή στο στόμα, όπως πολλά μωράκια. Οπότε, φυσικό ήταν να "μάθει" να κοιμάται στην αγκαλιά μου. Λίγο αργότερα, από τον 6ο μήνα και μετά του έμαθα μόλις φάει όσο θέλει, να αφήνει τη θηλή και να κοιμάται. Πάλι, φυσικά, στην αγκαλιά μου. Αγκαλιά, που εκτός από το μωράκι μου, την είχα ανάγκη κι εγώ. Ψέματα δε θα πω. Τη λαχταρούσα!!!

Συνεχίσαμε έτσι μέχρι τον 11ο μήνα περίπου. Θήλαζε, τον κοίμιζα στην αγκαλιά μου και τον άφηνα στο κρεβατάκι του (στο οποίο σημειωτέον, κοιμάται από τριών μηνών). Τον 11ο μήνα, λοιπόν, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση εκείνου του καθεστώτος. Αρχίσαμε εκπαίδευση! Ο Ιορδάνης εκπαιδεύεται!

Ζε σέλω μόνο μου, λέμε! Σέλω μανούλα!
Υ.Γ. Σ' αυτή τη μαξιλαροθήκη είχα βάλει 
κι εγώ τη μωρουδιακή μου κεφάλα!!! 
Έτσι εξηγείται η δαντέλα...

Συζητώντας το θέμα με φίλες μου που γεννήσαμε μαζί (είναι και πολλές οι άτιμες και πού να γράφω όλα τα ονόματα... Ξέρουν αυτές ποιές είναι! Ουουυυυυυυυυυυυυυυυ!!!!!!!!!!!! Γοργόνεεεεεεεεεες!!!!!! που λέει και μία γνωστή! χιχιχιχιχι - φτάνει, το παράκανα...) κατέληξα στο εξής. Θα τον κοίμιζα όπως μέχρι τώρα αλλά θα άρχιζα να τον αφήνω στο κρεβάτι του λίιιιιιγο νωρίτερα. Δηλαδή, από εκεί που για να τον αφήσω στο κρεβάτι του έπρεπε να περιμένω να κοιμηθεί, και να περάσουν τουλάχιστον 15 λεπτά για να μην ξυπνήσει την ώρα που θα τον άφηνα, αυτό το 15λεπτο όλο και μειωνόταν. 10 λεπτά αφού κοιμηθεί, 5 λεπτά αφού κοιμηθεί, μόοοοοολις κοιμηθεί και μετά πάμε ανάποδα... Λίιιιιγο πριν τον πάρει ο ύπνος, και λίγο παραπάνω και λίγο ακόμα παραπάνω και πάει λέγοντας. Έμαθε να κοιμάται μόνος του και μάλιστα, χωρίς κλάμα. 

Στο τελευταίο στάδιο της εκπαίδευσης ακολούθησα τη συμβουλή της φίλης μου της Εβίτας (Εβιτάκι μου, σμουυυυτς) που το εφάρμοσε στον δικό της κούκλο. Αν άρχιζε να γκρινιάζει όταν τον άφηνα ξύπνιο στο κρεβάτι του. Τον άφηνα δύο λεπτά μόνο και αν δεν είχε σταματήσει εν τω μεταξύ - που συνήθως σταματούσε, αφού ήταν μόνο γκρίνια - πήγαινα, τον έπαιρνα αγκαλιά για 1-2 λεπτά και πάλι τα ίδια. Το έχει κάνει μέχρι και 4 φορές αυτό το σταματάω-ξαναρχίζω, αλλά ήταν τόσες λίγες οι νύχτες που έγινε αυτό, που ούτε το σκέφτομαι.

Τώρα πιά, πίνουμε (εμείς οι Ιορδάνηδες, χιχιχι) το γαλατάκι μας με το ποτηράκι μας (το μεμέ της μανούλας το κόψαμε 14 μηνών γιατί έτσι μας αρέσει!) όσο η μανούλα μας λέει το παραμυθάκι της (από το μυαλό της το έβγαλε!!!), μας κρατάει αγκαλιά 5 λεπτά και μας βάζει στο κρεβατάκι μας. Αν είμαστε καλά, κοιμόμαστε αμέσως. Αν έχουμε ζόρια, π.χ. λόγω δοντιών, μπορεί να γκρινιάξουμε λίγο και να ζητήσουμε λίγη ακόμη αγκαλιά.

Αυτό που ήθελα ήταν να μάθω στο παιδί μου να κοιμάται χωρίς να πλαντάξει στο κλάμα και χωρίς να νιώθει ότι το εγκαταλείπω... Γιατί πιστεύω ότι τα παιδιά έτσι νιώθουν όταν κλαίνε για 10, 15, 20 λεπτά και κανείς δεν τα παίρνει αγκαλιά να ηρεμήσουν...
Και θεωρώ ότι τα κατάφερα! Το βράδυ λέμε "τιτίτα" (= καληνύχτα) φιλάμε τη μαμά και χαλαρώνουμε στην αγκαλιά του Μορφέα...

Τζορντανάκο μου, σ' αγαπώ...

Η μαμά σε τρίτο ενικό...

"Έλα να το κάνει "μα" η μαμά για να περάσει."
"Γιατί δεν ακούς τη μαμά?"
"Η μαμά είπε να το αφήσεις κάτω αμέσως! Δεν την ακούς?"

Μη μου πείτε ότι εσείς οι μαμάδες δεν έχετε πει κάτι ανάλογο!!!

Το συνειδητοποίησα προχθες και λέω "γιατί μιλάω για μένα στο τρίτο ενικό?" Μήπως είμαι διαταραγμένη προσωπικότητα?

Και προχθες στην παραλία άκουσα άλλες δύο μαμάδες να μιλάνε με τον ίδιο τρόπο και μάλιστα σε μεγαλύτερα παιδάκια, όχι 1,5 έτους όπως είναι ο δικός μου.
"Έλα να σου βάλει η μαμά τα μπρατσάκια"
"Γιατί τρέχεις? Σε ποιόν μιλάει η μαμά?"
και κατάλαβα ότι δεν είναι δικό μου πρόβλημα, αλλά μάλλον γενικό φαινόμενο!

Αναρρωτηθήκατε ποτέ γιατί εμείς οι μαμάδες μιλάμε για τον εαυτό μας σα να μιλάμε για κάποιον άλλο? Όχι, πάντα, βέβαια, αλλά τις περισσότερες φορές.

Ίσως προσπαθούμε ασυναίσθητα και ασυνείδητα να μάθουμε στο μικρό μας τη λέξη "μαμά" ή να δώσουμε έμφαση μιας και για τα μικρά μας η λέξη αυτή έχει ιδιαίτερη βαρύτητα αλλά και σημαντικό περιεχόμενο.
Μήπως, όμως, στις περιπτώσεις που χρησιμοποιούμε αυτό τον τρόπο έκφρασης για να τα μαλώσουμε, είναι υποσυνείδητη αποποίηση των ευθυνών? Δηλαδή, να σκεφτόμαστε υποσυνείδητα "Δεν τον μάλωσα εγώ, αλλά η μαμά".

Βαθιά νερά και αλλουνού παππά Ευαγγέλιο... ποιός ξέρει...
Αν κάποιος έχει τέτοιου είδους γνώσεις, ας μας δώσει τα φώτα του!!!

Η μαμά πάει για ύπνο, λοιπόν... Μία πήγε η ώρα!

Ο ιος (ή υιος) της α-γριππ-νίας...

Δεν ξέρω κατά πόσο το λογοπαίγνιο του τίτλου ήταν πετυχημένο, αλλά είμαι σίγουρη ότι αυτός ο παλιο-ιός της γρίππης έχει ταλαιπωρήσει τόσο τους υιούς, όσο και τις κόρες μας! Εγώ ακόμη δεν έχω κόρη αλλά ελπίζω να αποκτήσω σύντομα...

Πηγή: www.lifeasamummy.com

Πριν μερικές μέρες, έζησα αυτή την εμπειρία του "άρρωστου παιδιού" για πρώτη φορά. 16 μηνών έφτασε ο μικρούλης μου για να αρρωστήσει. Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τον θήλασα μέχρι 14 μηνών, αλλά χαίρομαι που δε χρειάστηκε να το ζήσω νωρίτερα που το μωρό μου ήταν μικρότερο και πιο "κρίμα"...

Ξαφνικά, εκεί που ήταν όλα καλά και συνηθισμένα, ξύπνησε γύρω στις 12 το βράδυ με κλάμα. Συνήθως, δεν πηγαίνω αμέσως στο δωμάτιό του. Τον αφήνω 1-2 λεπτά μήπως ξανακοιμηθεί μόνος του. Αλλά αυτό το κλάμα ήταν έντονο, δυνατό και σπαρακτικό. Πήγα και τον είδα ξαπλωμένο στο κρεβάτι του και λερωμένο από εμετό (συγγνώμη για την "εικόνα" που σας δίνω...). Ήταν η πρώτη φορά που έκανε εμετό στα καλά καθούμενα... Τον σήκωσα, τον ηρέμησα, τον έπλυνα, αλλάξαμε τα σεντόνια του και τον ξανάβαλα για ύπνο. Μέσα στη νύχτα, το φαινόμενο επαναλήφθηκε. Με τον πρώτο ήχο κλάματος πετάχτηκα από το κρεβάτι μου. Όρμησα στο δωμάτιό του αλλά δεν τον πρόλαβα... Έκλαιγε γιατί δεν ήξερε τι ήταν αυτό που του συνέβαινε. Εκεί βούρκωσα! Να τον βλέπω να κλαίει σπαρακτικά και να μη μπορώ να κάνω τίποτα??? Τον πήρα αγκαλιά και ηρέμησε αμέσως. Αυτή η αγκαλιά της μάνας είναι το καλύτερο ηρεμηστικό τελικά.

Η ίδια κατάσταση διήρκησε 3 νύχτες. Τη μέρα ήταν όλα καλά, αλλά τη νύχτα είχαμε πολλά ζόρια. Και φυσικά, πού να κοιμηθεί η μάνα? Μπορεί? Δε μπορεί!!! Γι' αυτό μιλάω για αγρυπνία... Και την άλλη μέρα στη δουλειά να πρέπει να είμαι φρέσκια, όλο ζωντάνια και με καθαρό μυαλό για να μην κάνω κανένα λάθος. Πώς τα φέρνουμε όλα εις πέρας, μου λέτε?

Ηταν η πρώτη μου εμπειρία από την επαφή με τις αρρώστιες των παιδιών. Ξέρω ότι θα ακολουθήσουν πολλές τέτοιες εμπειρίες μέχρι να ισχυροποιηθεί ο οργανισμός του και αρχίζω να μαζεύω κουράγιο! Ξέρω ότι όταν αρχίσει τον παιδικό, τα περιστατικά αυτά θα αυξηθούν με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου, αλλά μπορώ να κάνω αλλιώς? 

Δε γίνεται να έχουμε τα παιδιά μας αποστειρωμένα. Αυτό θα έχει, σαφώς, τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που θα επιθυμούσαμε. Γι' αυτό, εγώ προσωπικά, τον αφήνω να χαρεί, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι μπορεί να μείνει με τη ζακετούλα του στο μπαλκόνι λίγο παραπάνω, κι ας κάνει λίγο κρύο. Όταν μπούμε στο σπίτι, τον κρατάω λίγο αγκαλίτσα να τον ζεστάνω ή του δίνω λίγο ζεστό χαμομηλάκι. Προσπαθώ να εφαρμόζω μία μέση κατάσταση. Ούτε να είμαι υπερπροστατευτική, αλλά, φυσικά, ούτε και να τον αφήνω χαλαρό να κάνει ό,τι θέλει.

Ειλικρινά, βγάζω το καπέλο στις μάνες που έχουν τα παιδιά τους άρρωστα κάθε τρεις και λίγο! Ώρες ώρες σκέφτομαι αν, όταν έρθει και δεύτερο μωράκι με το καλό, θα μπορέσω εγώ να ανταποκριθώ σε ένα τέτοιο ρόλο μάνας με δύο άρρωστα παιδιά. Αλλά από την άλλη, πιστεύω στη δύναμη της μάνας. Μία μάνα μπορεί να υπομείνει τα πάντα, προκειμένου τα παιδιά της να είναι υγιή και ασφαλή.

Όπως και να'χει εύχομαι να μην αρρωστήσει ποτέ ξανά κανένα παιδάκι, αλλά επειδή ξέρω ότι είναι μία ουτοπική ευχή, επανέρχομαι και εύχομαι όσο ξαφνικά εμφανίζονται οι ασθένεις, τόσο γρήγορα να αφήνουν τα παιδάκια μας ήσυχα!!! Ουφ.....

Himaira: Τα 10 πιο παράξενα ευρήματα από το Google Earth

Καθένας από εμάς, με μια σύνδεση στο Internet είναι πλέον σε θέση να δει εύκολα τον κόσμο από την άνεση του σπιτιού του. Πολλοί άνθρωποι έχουν αφιερώσει τον χρόνο και την ενέργειά τους στην ανακάλυψη μερικών από τις πιο παράξενες, πιο μοναδικές, και φυσικά άγνωστων τοποθεσίες σε όλο τον κόσμο. 

Όχι μόνο έχουν ανακαλύψει αξιοθέτατα που αλλιώς δεν θα μπορούσαμε να δούμε, αλλά το Google Earth έχει βοηθήσει τους επιστήμονες, τους αρχαιολόγους και την αστυνομία με τη δύναμη του. 

Εδώ είναι 10 από τα πιο εκπληκτικά ευρήματα του Google Earth.

1. Iraq’s Bloody Lake

Αυτή η αιματοβαμμένη λίμνη στο Ιράκ έχει οδηγήσει σε τρομακτικές φήμες ότι έχει προκληθεί από ένα κοντινό σφαγείο που είναι υπεύθυνη για την τρελή ποσότητα αίματος που έχει χυθεί εκεί. Δεν υπάρχει μια επίσημη εξήγηση, αλλά σκεπτικιστές πιστεύουν ότι το πιθανότερο είναι η αιτία των λυμάτων στο νερό, που έχει δώσει σε αυτή την λίμνη, αυτό το μολυσμένο χρώμα. 

2. Face in the Clay

Αυτή η καταπληκτική φωτογραφία τραβήχτηκε στην Αλμπέρτα, του Καναδά. Είναι σαφές ότι είναι ένα πρόσωπο ερυθρόδερμων ή Ινδιάνων. Το πρόσωπο έχει από τότε το παρατσούκλι «Badlands Guardian». Το πρόσωπο είναι κατασκευασμένο από διαβρωμένο πηλό σε μια κοιλάδα. Μερικοί άνθρωποι έχουν πει ότι μοιάζει με ένα κεφάλι που φοράει ακουστικά. Αυτό το θέαμα είναι ένας δρόμος που οδηγεί σε μια πηγή πετρελαίου.

3. Heart-Shaped Island

Αυτό το περίεργο νησί σε σχήμα καρδιάς ανακαλύφθηκε από το Google Earth και έγινε χαμός την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Βρίσκεται στην Αδριατική στα ανοικτά των ακτών της Κροατίας και είναι σήμερα ακατοίκητο. Είναι 130.000 τετραγωνικά μέτρα σε μέγεθος και έχει ονομαστεί Galesnjak. Ο ιδιοκτήτης του νησιού δεν είχε καν επίγνωση του σχήματός του, μέχρι που τον πλημμύρισαν με αιτήματα από ρομαντικά ζευγάρια που ήθελαν να νοικιάσουν το νησί!

Μάνα, μητέρα, μαμά... πεθερά!

Όταν ήμουν μικρή και παίζαμε τις "κουμπάρες" με τις φίλες μου, πίναμε ψεύτικο καφέ ή τσάι, τρώγαμε αληθινά κουλουράκια, τα οποία προηγουμένως βουτούσαμε στον ψεύτικο καφέ, ψευτοπλέκαμε καλτσάκια, κασκόλ ή και θήκες για μαξιλάρια(!!!!!)... 

Αλλά εκτός από αυτές τις "δημιουργικές" ασχολίες, τύχαιναν φορές που μαζευόμασταν πολλές φίλες, οπότε οι "κουμπάρες" δέχονταν και επισκέψεις. Η ξαδέρφη της μίας, η μαμά της άλλης, η πεθερά της τρίτης. Τέτοια σενάρια, ούτε ο Φώσκολος! Μα να πίνεις καφέ με την κουμπάρα σου και να έρχεται η πεθερά της?????

Και άντε, εγώ την έλεγα "κυρία Τασούλα". Η "νύφη" της πώς θα την έλεγε? Μα φυσικά, "μαμά".

Μεγαλώνοντας και ρουφώντας σα σφουγγάρι όσα άκουγα, θεωρούσα αυτονόητο ότι όταν ένα ζευγάρι παντρεύεται, ο ένας θα αποκαλέι τους γονείς του άλλου "μαμά" και "μπαμπά". Έτσι άκουγα, έτσι έλεγα. Από τότε που με θυμάμαι, η μαμά μου φώναζε τους παππούδες μου, τους γονείς του μπαμπά μου "μαμά" και "μπαμπά" και το ίδιο έκανε και ο πατέρας μου.

Δε σκέφτηκα ούτε μια στιγμή το βάρος αυτής της λέξης, την πραγματική της έννοια. Ο μπαμπάς του άντρα σου είναι και δικός σου μπαμπάς. Η μαμά του είναι και δική σου μαμά... Είναι, όμως? Είναι μαμά?

Say my name! Μελανία! Yo....

Ναι, αυτό είναι το όνομά μου!!! Μελανία! Το έχετε ξανακούσει? Οι πιο πολλοί σίγουρα θα πουν όχι, 3-4 μπορεί και να το ξέρουν.

Τι να κάνω? Το όνομα της γιαγιάς, της μαμάς του μπαμπά, που είναι και ποντία! Αν κάποιος βαφτίσει το κοριτσάκι του με το όνομα αυτό κατά 80% είναι πόντιος. Όχι χαζός "πόντιος", αλλά κανονικός, από τον Πόντο!

Όταν γράφω το όνομά μου με κεφαλαία, στην ουσία ριψοκινδυνεύω να με πούν "Μελάνια" ή "Μελανιά". Καλά, είναι δυνατόν να πει κάποιος το παιδί του έτσι? Μα "Μελανιά"? Όχι... μώλωπας... If it is possible!!!

Με πήραν μια φορά τηλέφωνο στο κινητό... "Ναι, καλημέρα! Η Μελανιά?" Μπα που να σου μελανιάσει το αριστερό σου μπούτι!!! "Μελανία..." "Α, ωραία! Είμαστε από το Σύλλογο Ποντίων Φοιτητών και Σπουδαστών Θεσσαλονίκης". Τι να πω? Ότι το κατάλαβα? Ότι δεν βγαίνουν τυχαία τα ανέκδοτα? Ασ' το να πάει, ασ'το!

Ακόμα και αν πάω να γκουγκλάρω το όνομά μου, το πρώτο αποτέλεσμα είναι "Μελάνια, Τόνερ"...

 Έφτασα στην 20η σελίδα και ακόμα τα αποτελέσματα αφορούν μελάνια και μελανιές! Ας πάω από την πεπατημένη... "Μελανία" έτσι, με εισαγωγικά.

Χμμμμμμμμμ......... δεν ήξερα ότι υπάρχει αστεροειδής με το όνομά μου!!! Oποία τιμή!!!
Η Μελανία (Melanie) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 10,566. Ανακαλύφθηκε το 1909 από τον Αυστριακό αστρονόμο Γιόχαν Παλίζα, που παρατηρούσε από τη Βιέννη.

Να'σαι καλά wikipedia!

Κι άλλο "ενδιαφέρον" γεγονός στο οποίο εμπλέκεται το όνομά μου! Μελανία, ο πρώτος έρωτας του Αλέκου Σακελλάριου... Το κοριτσάκι της Γ' Δημοτικού εξαιτίας του οποίου σταμάτησε τις κοπάνες, έγινε καλός μαθητής... Το κοριτσάκι στο οποίο πρόσφερε το ξεροψημένο κουλούρι του κυρ-Ανδρέα που είχε το κυλικείο στο σχολείο, το κοριτσάκι που του πρόσφερε το δικό του ζαχαρένιο κουλούρι... Η ιστορία ενός παιδικού "έρωτα"!

Τι άλλο? Το όνομά μου σε τίτλο βιβλίου ποίησης, αλλά και σε παιδικό βιβλίο. Ο τίτλος μιας έκθεσης φωτογραφίας, το όνομα μιας ζωγράφου (ε, ναι, φέρνει λίγο σε καλλιτεχνικό, έτσι?) και τριών συγγραφέων.

Επιτέλους! Στην έβδομη σελίδα της αναζήτησης αναφέρεται το όνομα της Μελάνης Οσίας! Αλλά της πρεσβυτέρας (!!!!!!!)... Δεν ήξερα ότι υπήρχαν δύο οσίες με αυτό το όνομα...

Ἡ Ὁσία Μελανία ἡ πρεσβυτέρα ἐγεννήθηκε τὸ 340 μ.Χ., καὶ ἦταν θυγατέρα τοῦ ὑπάτου Μαρκελλίνου τῆς Ἰσπανίας. Μετὰ τὴν χειρία της, σὲ ἡλικία εἴκοσι δύο ἐτῶν, κατέφυγε στα ἀσκητήρια τῆς Νιτρίας στὴν Αἴγυπτο καὶ διεμοίραζε σὲ ἀσκητὲς πλούσιες εὐλογίες. Ὅταν μάλιστα στὸν μεγάλο διωγμὸ τοῦ βασιλέως Οὐάλη ἐξορίσθηκαν οἱ Μεγάλοι Πατέρες καὶ ἡ Ὁσία Μελανία μὲ κίνδυνο τῆς ζωῆς της ἀκολούθησε τοὺς ἐξόριστους. Ἐξόδευε γι’ αὐτοὺς τὰ ἀπαραίτητα γιὰ τὴ βιοτή τους καὶ φορώντας κουκούλα δούλου τοὺς ἔφερνε κρυφὰ τὴ νύκτα τὰ πρὸς τὸ ζῆν ἀναγκαῖα.

Στὴ συνέχεια ἔζησε στὰ Ἱεροσόλυμα εἴκοσι ἑπτὰ χρόνια, ὅπου μαζὶ μὲ τὸν πρεσβύτερο Ρουφίνο ἴδρυσαν ξενῶνες, στοὺς ὁποίους ἐφιλοξενοῦσαν τοὺς προσκυνητὲς τῶν Ἁγίων Τόπων.

Ἡ Ὁσία Μελανία ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη, τὸ 410 μ.Χ.

Πηγή : http://www.synaxarion.gr/gr/sid/3668/sxsaintinfo.aspx

Εγώ γιορτάζω με το όνομα της Μελάνης Οσίας της Ρωμαίας, πάντως! 31 Δεκεμβρίου, τελευταία μέρα του χρόνου! Μην το ξεχάσετε!!!

Εν ολίγοις, η Μελάνη η Ρωμαία έζησε όταν βασιλιάς ήταν ο δεύτερος γιος του Μεγάλου Θεοδόσιου (δεν ξέρω πότε, δεν το αναφέρει η πηγή). Οι γονείς της, ευγενείς και πλούσιοι, την πάντρεψαν σε μικρή ηλικία και απέκτησε δύο παιδιά. Πέθαναν και τα παιδιά της και αργότερα ο σύζυγός της. Έτσι, αφιερώθηκε στο Θεό. Έδωσε όλη της την περιουσία φροντίζοντας φτωχούς και ασθενείς. Κατέληξε, περνώντας από πολλούς τόπους, στην Ιερουσαλήμ όπου και πέθανε από πλευρίτιδα!!!!!!

Κοίτα να δεις! Και η Μαρία Παλαιολογίνα έγινε μοναχή με το όνομα Μελανία. 

Η Ρίτα- Μαρία-Ξένη, κόρη του βασιλιά της Μικράς Αρμενίας Lewon Β΄ (1269-1289) και αδελφή του βασιλιά της Μικράς Αρμενίας Χετούμ Β΄, γεννήθηκε το 1278. Τον Ιανουάριο του 1295 παντρεύτηκε τον διάδοχο του θρόνου Μιχαήλ Θ΄ με τον οποίο απέκτησε τους γιους Ανδρόνικο Γ΄ και Μανουήλ και τις κόρες Άννα και Θεοδώρα. Μετά τον θάνατο του συζύγου της (το 1320) περιβλήθηκε το μοναχικό σχήμα και σαν μοναχή Ξένη διαδραμάτισε ενεργό ρόλο στην Θεσσαλονίκη. Πέθανε το 1333.

Να σας εκπλήξω στο τέλος???

Σύμφωνα με την Wikipedia, το αγγλικό όνομα Melanie, προέρχεται από το ελληνικό!! 

Melanie is a feminine given name derived from the Greek μελανία (melania), "blackness"^[1] and that from μέλας (melas), meaning "dark".^[2] Borne in its Latin form by two saints: Melania the Elder and her grand-daughter Melania the Younger,^[3] the name was introduced to England by the Normans in its French form Melanie. However the name only became common in English usage in the 1930s due to the popularity of Margaret Mitchell's 1936 novel Gone with the Wind and its 1939 filmation, as one of the novel's main characters was named Melanie Wilkes. The name's popularity increased until the 1970s since remaining constant. Melanie was the 80th most popular name for girls born in the United States in 2007 and - as Mélanie - was the 86th most popular name for girls born in France in 2004.^[4] In Australia Melanie is typically pronounced with the second syllable stressed.

Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να βρω τόσες πληροφορίες για το όνομά μου, μιας και για μένα ήταν η πρώτη φορά που διάβαζα κάτι τέτοιο!! Την επόμενη φορά που θα συστηθώ σε κάποιον και θα με ρωτήσει "Πώωωωωωωωωωωωωως?????????" θα ξέρω τι θα του απαντήσω! Του αστοιχείωτου! :)

Ιστορικά στοιχεία!

Με τον Παντελάκο μου είμαστε μαζί από τις 15 Αυγούστου του 2004! Σημαδιακή μέρα, σημαδιακή χρονιά! Γίναμε ζευγάρι μετά από 7 μήνες γνωριμίας. 

Δεν θα ξεχάσω ποτέ που μου είπε ότι όταν άκουσε για πρώτη φορά το όνομά μου με κορόιδευε! Μελανία... Καλά, δεν είναι συνηθισμένο, ούτε εγώ έχω συνηθίσει να με φωνάζουν έτσι, αλλά... είναι για γέλια??? χιχιχι! Πλάκα κάνω! Μπορεί κι εγώ να γελούσα αν το πρωτοάκουγα!

Από το 2008 μέναμε μαζί, να μάθουμε ο ένας τα χούγια του άλλου. Γιατί το να παντρευτείς κάποιον που δεν ξέρεις πώς είναι στην καθημερινότητά του, θεωρώ ότι είναι σα να παίρνεις γουρούνι στο σακί. 

Έτσι, ήρθε το 2009... Ιανουάριος, Φεβρουάριος, Μάρτιος, Απρίλιος..... κάτι έλειπε εκείνον τον Απρίλιο... κάτι είχε αργήσει να εμφανιστεί... και εμφανίστηκε μετά από 16 μήνες. Ήμουν έγκυος. Μετά από 20 μέρες καθυστέρησης έκανα το τεστ και ήταν θετικό.

Εννοείται ότι ακόμα το έχω το τεστ κρατημένο ως γνήσια μαζώχτρα! Τον μπαμπά μου έμοιασα!!! Μαζέυω ό,τι μου θυμίζει κάτι σημαντικό στη ζωή μου και όχι μόνο! Τι να κάνω που δένομαι συναισθηματικά με αντικείμενα? Αλλά αυτό το τεστ δεν ήταν ένα απλά αντικείμενο, ήταν κάτι που θα μου άλλαζε τη ζωή. Και μου την άλλαξε...


Όπως μου είπε ο Παντελής, είχε σκοπό να μου κάνει πρόταση γάμου στην επέτειό μας, αλλά ο μικρούλης μας ήταν βιαστικός! Ήθελε να έρθει νωρίτερα στη ζωή μας. Και καλά έκανε...


Πήγαμε στους δικούς μου για να ανακοινώσουμε το γεγονός. Καθίσαμε όλοι μαζί, λέγαμε χαζά χαμένα, και φυσικά δεν πήγε το μυαλό τους, αν και σηκωθήκαμε και πήγαμε για ένα απόγευμα από Θεσσαλονίκη Βέροια. Κάποια στιγμή που ήμασταν όλοι στο τραπέζι λέω:
- Ο κύριος απο'δω μου έκανε μια πρόταση
Ησυχία......
- Μου ζήτησε να τον παντρευτώ
- Κι εσύ τι απάντησες?
- Δέχτηκα. Δε μπορώ να κάνω και διαφορετικά. Και απευθυνόμενη στη μαμά μου, εσύ μπορούσες να κάνεις διαφορετικά? (ήμουν κι εγώ στο γάμο τους!!!!!!!)
ΠΑΓΩΜΑΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ο μπαμπάς μου συγκινήθηκε πάρα πολύ. Η μαμά μου κόκκαλο! Δεν το περίμεναν και μετά από λίγο φύγαμε για να τους δώσουμε χρόνο να το χωνέψουν.


Την επόμενη μέρα πήγαμε στους γονείς του Παντελή. Στο εξοχικό τους ήταν μαζεμένοι όοοοολοι! Τα αδέρφια του και τα παιδιά τους. Όλη η οικογένεια!
Μετά το φαγητό, βγάλαμε τα πασχαλινά δώρα για τα παιδιά και τα μοιράσαμε. Και μόλις τελειώσανε τα δώρα γυρίζει ο Παντελής στους υπόλοιπους και λέει "Και το δώρο των υπολοίπων σε 8 μήνες"
Κόκκαλο οι παρευρισκόμενοι! Κέρινα ομοιώματα της Μαντάμ Τισώ!
Μετά από μερικά δευτερόλεπτα η κουνιάδα μου ήταν η μόνη που ακούστηκε. Για την ακρίβεια, την άκουσε όλη η γειτονια. Τσίριξε και με αγκάλιασε. Όοοολοι οι άλλοι είχαν κολλήσει. Και μετά συνεχίσαμε το φαγητό... Περίεργο κλίμα!


Λίγες μέρες μετά που το χώνεψαν και οι μεν και οι δε, τα πράγματα ήταν καλύτερα. Άρχισαν τα κανακέματα! Άρχισα να απολαμβάνω την περίοδο της εγκυμοσύνης μου. Όλα πήγαιναν καλά!


Όλα ήταν πάρα πολύ ομαλά μέχρι το τέλος.Το αγοράκι μου ήταν πάρα πολύ ζωηρό στην κοιλιά της μαμάς. Και το ίδιο είναι και τώρα έξω από την κοιλιά!!! 

Ο μικρός μου αντάρτης!!!

Πώς να αρχίσω???

Σκεφτόμουν πώς να αρχίσω το blog μου... 

Να αρχίσω γράφοντας για τα "παλιά" χρόνια όταν το μόνο που με απασχολούσε ήταν το πού θα βγούμε το βράδυ και πότε θα πάμε για καφέ? 

Να αρχίσω γράφοντας για τη γνωριμία με τον Παντελάκο μου, που από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι θα γινόμασταν ζευγάρι με παππά και με κουμπάρο?

Ή..... Να αρχίσω γράφοντας για το αγγελούδι που ήρθε στη ζωή μας στις 8/12/2009 και μας άλλαξε τη ζωή?

Θα τα πω όλα στην πορεία, αλλά το μόνο που θέλω να πω, για αρχή, είναι πως αυτό το "ξαφνικά μαμά..." είναι ό,τι καλύτερο μου έχει συμβει...

Σας αγαπώ μωράκια μου!!!!!!!! 

Και εννοώ και το μικρό μου το μωράκι, τον Ιορδανάκο μου, αλλά και το μεγάλο μου μωράκι, τον Παντελή μου, που χωρίς αυτόν δεν θα ερχόταν στη ζωή μου το αγοράκι μου. Οι δύο άντρες της ζωής μου...