Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Τα πρώτα βηματάκια... Θα τα χάσω;;;

Πόσο φοβάμαι.... Αχ, πόσο φοβάμαι...

Είναι φόβος; Είναι τρόμος; Είναι στεναχώρια; Είναι το φιδάκι, ο Διαμαντής?

Η αλήθεια είναι ότι πολύ το σκέφτομαι... Ο μικρούλης μου, ο Βασιλάκης μου, είναι 13 μηνών και 19 ημερών ακριβώς. Γενικά, είναι "βαρύς" ως γνήσιο λιοντάρι, γεννημένος αρχές Αυγούστου. Του αρέσει να κάααααααθεται, χαλλλλαράααααα! Οπότε, δεν είχε και πολλή όρεξη για περπάτημα.

11 μηνών άρχισε να μπουσουλάει, και για περπάτημα ούτε λόγος! Πριν μερικές μέρες, στις 11/9, στα γενέθλιά μου, το δώρο του για μένα ήταν τα πρώτα του βηματάκια. Τρία βηματάκια. Και το χάρηκα τόσο πολύ! Και αυτός το ίδιο! Είχε ένα φανταστικό χαμόγελο στο προσωπάκι του, σα να έλεγε "Κοίτα τι κατάφερα, μαμά! Περπάτησα!". Τρελαίνομαι, η μάνα, τρελαίνομαι!!!

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

Όταν γεννήθηκε ένα αστεράκι...

Αυτό το άρθρο το είχα γράψει πριν 30 μήνες για τον μεγάλο μου (πλέον) γιο και είχα ξεχάσει να το δημοσιεύσω. Η αλήθεια είναι ότι είχα ξεχάσει ακόμη και ότι του έλεγα αυτό το "παραμύθι"...
Ακόμα και μετά από τόσο καιρό, θα ήθελα να το δημοσιεύσω, έτσι για να μου μείνει κι εμένα "χαραγμένο" στο δικό μου κομμάτι τις blogόσφαιρας.


Μετά από 13 περίπου μήνες και πολλή εκπαίδευση, ο μικρούλης μου έμαθε να κομάται μόνος του. Πλέον τον κρατάω μόνο 3-4 λεπτά αγκαλιά γιατί θέλει τη μυρωδιά μου (και ποιά είμαι εγώ που θα του τη στερήσω, άλλωστε?) και μετά τον βάζω στο κρεβατάκι του, λέμε καληνύχτα και τον αφήνω να κοιμηθεί.

Αυτό, όμως, το γεγονός, της 3λεπτης αγκαλιάς, κάπως μου κάθεται... Δεν τον χορταίνω βρε παιδί μου, πώς να το κάνουμε! Οπότε, πριν τον ύπνο, καληνυχτίζουμε τον μπαμπά μας, κάνουμε ένα οικογενειακό φιλάκι, κλείνουμε το "πότς" φυσώντας το και καθόμαστε σ΄ένα σκαμπώ δίπλα από το κρεβατάκι του. Εκεί τον έχω στα πόδια μου και του δίνω το ποτηράκι του με το γάλα. Μια χαρά μπορεί να το πιεί και μόνος του, αλλά θέλω να τον κρατήσω πάνω μου λίιιιιιιγο ακόμα...

Την ώρα που πίνει το γαλατάκι του, λοιπόν, του λέω ένα παραμυθάκι, made by mamma... Και αρχίζει κάπως έτσι....

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αστεράκι που το έλεγαν Ιορδανάκη...

Αυτό το αστεράκι ζούσε ψηλά στον ουρανό μαζί με τα άλλα όμορφα και λαμπερά αστεράκια. Περνούσε καλά. Κοιτούσε τον κόσμο από πολύυυυυυ ψηλά και του άρεσε πολύ! Του άρεσε να βλέπει τις θάλασσες, τις λίμνες, τα ποτάμια, του άρεσε να βλέπει τα βουνά, τις πεδιάδες... Μα πιο πολύ απ' όλα του άρεσε να παρακολουθεί τους ανθρώπους... Του άρεσε που τους έβλεπε να κοιμούνται, να ξυπνάνε, να μιλάνε, να γελάνε, να φιλιούνται, να αγκαλιάζονται. 

Ζήλευε... Ήθελε να γίνει ένα από αυτούς... Και τότε το πήρε απόφαση! Θα κατέβαινε στη γη! Θα πήγαινε κι εκείνο να ζήσει όλα αυτά τα όμορφα που ζουν οι άνθρωποι.

Έπρεπε, όμως, να διαλέξει γονείς. Κοίταζε από τον ουρανό για να βρει αυτούς που ήθελε και ξανακοίταζε. Μέχρι που τους βρήκε. Ένας άντρας και μία γυναίκα που ζούσαν μαζί και αγαπούσαν πολύ ο ένας τον άλλο... Αυτοί θα γίνονταν μπαμπάς και μαμά του! Το είχε αποφασίσει.

Κι έτσι, ένα βράδυ που ο άντρας και η γυναίκα ξάπλωναν αγκαλιασμένοι, το μικρό αστεράκι έκανε μία μεγάααααααλη βουτιά από τον ουρανό και μπήκε στην κοιλίτσα της μέλλουσας μαμάς του. Μετά από μερικές μέρες που η γυναίκα έμαθε ότι θα γινόταν μαμά, χάρηκε πολύ, έκλαιγε από τη χαρά της.

Ο Ιορδάνης μου... Μίας ημέρας...
Το αστεράκι μεγάλωνε μέσα στην κοιλίτσα της μαμάς και η μαμά του μιλούσε και το χάιδευε. Το αγαπούσε ήδη, χωρίς να το έχει ακόμα δει. Και μεγάλωνε, και μεγάλωνε, και μεγάλωνε...

Μέχρι που μεγάλωσε τόοοοοοοσο πολύ που δε χωρούσε πια στην κοιλιά της μαμάς, οπότε αποφάσισε να βγει. Είχε έρθει η ώρα του. Ήταν έτοιμο να βγει κι αυτό στον κόσμο και από αστεράκι να γίνει ανθρωπάκι. Και βγήκε. Έκανε 9 ώρες να βγει, αλλά βγήκε. Και ήταν τόσο όμορφο... πιο όμορφο απ' όλα τα αστεράκια όλου του κόσμου, όλου του γαλαξία, όλου του σύμπαντος.

Η μαμά και ο μπαμπάς το κρατούσαν αγκαλιά, το φιλούσαν συνέχεια και το αγαπούσαν πολύ. Το ανθρωπάκι-αστεράκι έπινε το γάλα του από το στήθος της μαμάς και μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο. Μέχρι που έγινε ολόκληρο παιδάκι που κάθεται στην αγκαλιά της μαμάς και ακούει το παραμύθι του, το δικό του παραμύθι, τη δική του ιστορία, μόνο δική του...

Πέμπτη 4 Ιουλίου 2013

Οιδιπόδειο ή απλή αδυναμία???

Είχα έναν γιο... Κολλημένος επάνω μου... Τώρα έχω δύο... Μία από τα ίδια!!!

Όταν γεννήθηκε ο πρώτος μου γιος, ο Ιορδάνης μου, ήμουν στο σπίτι με το μωρό, το θήλαζα, το άλλαζα, το έπλενα, το καθάριζα, το είχα αγκαλιά, κάναμε βολτούλες με το μωρό στο μάρσιπο. Φυσικό ήταν να γνωρίζει ΕΜΕΝΑ και να ζητάει ΕΜΕΝΑ. Τα μωρά όταν είναι πολύ μικρά θέλουν τη μυρωδιά της μαμάς τους. Όταν αρχίζουν να καταλαβαίνουν και να αναγνωρίζουν πρόσωπα, αποζητούν αυτό το πρόσωπο που βλέπουν πιο συχνά...

Όταν ήρθε και ο μικρούλης μου έκανε τα ίδια. Στην αγκαλιά της μανούλας.... Να νιώθει σιγουριά... 
Ακόμα και τώρα που μεγάλωσε λιγάκι (χθες έκλεισε 11 μήνες που με κάνει περήφανη...) όταν θέλει κάτι έρχεται σε μένα, όταν θέλει αγκαλιά έρχεται σε μένα, όχι στον μπαμπά του που μπορεί να είναι και πιο κοντά του...

Και αρχίζω και σκέφτομαι "τι τρέχει με αυτό το Οιδιπόδειο?". Είναι μύθος ή αλήθεια?

Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

Πώς την τρίζουν την πιπίλα...

Πώς την τρίζουν την πιπίλα... Με τα ούλα τους την τρίζουν!
Και πώς να το ήξερα, η γυναίκα, αφού με τον μεγάλο μου δεν είχα καμία σχέση με πιπίλες???
Ακούω τον μικρό να έχει στο στόμα του την πιπίλα και "τσίκου τσίκου, τσίκου τσίκου, τσίκου τσίκου", η πιπίλα τρίζει!!!! Πολύ γέλασα την πρώτη φορά που το παρατήρησα!

Δύο παιδάκια... και τα δύο από την κοιλίτσα μου (μάλλον κοιλάρα μου!!!), με ίδια αντιμετώπιση, κι όμως τόοοοσο διαφορετικά...
Σύμφωνα με μελέτες που έγιναν ανάμεσα σε αδέρφια, προέκυψε ότι μόνο το 20% του χρόνου τους μοιάζουν. Το υπόλοιπο 80% δεν έχουν ομοιότητες. Δεδομένου ότι μεγαλώνουν στο ίδιο σπίτι, με τους ίδιους γονείς, με τα ίδια ερεθίσματα, αυτό είναι πολύ περίεργο. Αξίζει, αν σας ενδιαφέρει, να ρίξετε μια ματιά στο άρθρο της ψυχολόγου Alix SpiegelSiblings Share Genes, But Rarely Personalities.

Σκέφτηκα να κάνω μία γενική σύγκριση των συνηθειών των δύο αγοριών μου. Όλοι μου λένε "Μην κάνεις συγκρίσεις" αλλά, απλά, δε γίνεται.

Σάββατο 16 Μαρτίου 2013

Καρτούλα πρώτων γενεθλίων

Τελευταία μ' έχει πιάσει craft-o-mania! Μανία να κατασκευάζω, να φτιάχνω πραγματάκια!

Η αλήθεια είναι ότι το μαστοριλίκι το έχω μέσα μου από παιδί, που προτιμούσα να μαστορεύω με τον μπαμπά μου στον κήπο, παρά να σκουπίζω και να σφουγγαρίζω με τη μαμά μου.

Η πρώτη μου κατασκευή ήταν ένα βιβλίο ευχών για τον βαφτισιμιό μου με θέμα τον Μίκυ. Τον βάφτισα 12/1/2013 και εκείνη τη μέρα έκανα έκπληξη στην κουμπάρα μου το βιβλίο ευχών. Μιας και, πάνω στην αναστάτωση, ξέχασα να το βγάλω φωτογραφία, επιφυλάσσομαι να το δείξω στο μέλλον.

Μέσα Φλεβάρη, ο γιος της κουμπάρας μου και πολύ καλής μου φίλης, Κορίνας, ο Βασιλάκης, είχε τα πρώτα του γενέθλια. Ενός έτους... Πόοοοοοσο γρήγορα περνάει ο πρώτος χρόνος... και ο δεύτερος... και ο τρίτος... Μέχρι εδώ έχω φτάσει μέχρι στιγμής, μιας και ο μεγάλος μου είναι 3 και κάτι.

Λόγω καιρού, δεν κατάφερα να βγω με τα μικρά για να πάρω μία καρτούλα, οπότε αποφάσισα να φτιάξω μία μόνη μου.