Δεν ξέρω κατά πόσο το λογοπαίγνιο του τίτλου ήταν πετυχημένο, αλλά είμαι σίγουρη ότι αυτός ο παλιο-ιός της γρίππης έχει ταλαιπωρήσει τόσο τους υιούς, όσο και τις κόρες μας! Εγώ ακόμη δεν έχω κόρη αλλά ελπίζω να αποκτήσω σύντομα...
 |
| Πηγή: www.lifeasamummy.com |
Πριν μερικές μέρες, έζησα αυτή την εμπειρία του "άρρωστου παιδιού" για πρώτη φορά. 16 μηνών έφτασε ο μικρούλης μου για να αρρωστήσει. Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τον θήλασα μέχρι 14 μηνών, αλλά χαίρομαι που δε χρειάστηκε να το ζήσω νωρίτερα που το μωρό μου ήταν μικρότερο και πιο "κρίμα"...
Ξαφνικά, εκεί που ήταν όλα καλά και συνηθισμένα, ξύπνησε γύρω στις 12 το βράδυ με κλάμα. Συνήθως, δεν πηγαίνω αμέσως στο δωμάτιό του. Τον αφήνω 1-2 λεπτά μήπως ξανακοιμηθεί μόνος του. Αλλά αυτό το κλάμα ήταν έντονο, δυνατό και σπαρακτικό. Πήγα και τον είδα ξαπλωμένο στο κρεβάτι του και λερωμένο από εμετό (συγγνώμη για την "εικόνα" που σας δίνω...). Ήταν η πρώτη φορά που έκανε εμετό στα καλά καθούμενα... Τον σήκωσα, τον ηρέμησα, τον έπλυνα, αλλάξαμε τα σεντόνια του και τον ξανάβαλα για ύπνο. Μέσα στη νύχτα, το φαινόμενο επαναλήφθηκε. Με τον πρώτο ήχο κλάματος πετάχτηκα από το κρεβάτι μου. Όρμησα στο δωμάτιό του αλλά δεν τον πρόλαβα... Έκλαιγε γιατί δεν ήξερε τι ήταν αυτό που του συνέβαινε. Εκεί βούρκωσα! Να τον βλέπω να κλαίει σπαρακτικά και να μη μπορώ να κάνω τίποτα??? Τον πήρα αγκαλιά και ηρέμησε αμέσως. Αυτή η αγκαλιά της μάνας είναι το καλύτερο ηρεμηστικό τελικά.
Η ίδια κατάσταση διήρκησε 3 νύχτες. Τη μέρα ήταν όλα καλά, αλλά τη νύχτα είχαμε πολλά ζόρια. Και φυσικά, πού να κοιμηθεί η μάνα? Μπορεί? Δε μπορεί!!! Γι' αυτό μιλάω για αγρυπνία... Και την άλλη μέρα στη δουλειά να πρέπει να είμαι φρέσκια, όλο ζωντάνια και με καθαρό μυαλό για να μην κάνω κανένα λάθος. Πώς τα φέρνουμε όλα εις πέρας, μου λέτε?
Ηταν η πρώτη μου εμπειρία από την επαφή με τις αρρώστιες των παιδιών. Ξέρω ότι θα ακολουθήσουν πολλές τέτοιες εμπειρίες μέχρι να ισχυροποιηθεί ο οργανισμός του και αρχίζω να μαζεύω κουράγιο! Ξέρω ότι όταν αρχίσει τον παιδικό, τα περιστατικά αυτά θα αυξηθούν με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου, αλλά μπορώ να κάνω αλλιώς?
Δε γίνεται να έχουμε τα παιδιά μας αποστειρωμένα. Αυτό θα έχει, σαφώς, τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που θα επιθυμούσαμε. Γι' αυτό, εγώ προσωπικά, τον αφήνω να χαρεί, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι μπορεί να μείνει με τη ζακετούλα του στο μπαλκόνι λίγο παραπάνω, κι ας κάνει λίγο κρύο. Όταν μπούμε στο σπίτι, τον κρατάω λίγο αγκαλίτσα να τον ζεστάνω ή του δίνω λίγο ζεστό χαμομηλάκι. Προσπαθώ να εφαρμόζω μία μέση κατάσταση. Ούτε να είμαι υπερπροστατευτική, αλλά, φυσικά, ούτε και να τον αφήνω χαλαρό να κάνει ό,τι θέλει.
Ειλικρινά, βγάζω το καπέλο στις μάνες που έχουν τα παιδιά τους άρρωστα κάθε τρεις και λίγο! Ώρες ώρες σκέφτομαι αν, όταν έρθει και δεύτερο μωράκι με το καλό, θα μπορέσω εγώ να ανταποκριθώ σε ένα τέτοιο ρόλο μάνας με δύο άρρωστα παιδιά. Αλλά από την άλλη, πιστεύω στη δύναμη της μάνας. Μία μάνα μπορεί να υπομείνει τα πάντα, προκειμένου τα παιδιά της να είναι υγιή και ασφαλή.
Όπως και να'χει εύχομαι να μην αρρωστήσει ποτέ ξανά κανένα παιδάκι, αλλά επειδή ξέρω ότι είναι μία ουτοπική ευχή, επανέρχομαι και εύχομαι όσο ξαφνικά εμφανίζονται οι ασθένεις, τόσο γρήγορα να αφήνουν τα παιδάκια μας ήσυχα!!! Ουφ.....
