Αλλά εκτός από αυτές τις "δημιουργικές" ασχολίες, τύχαιναν φορές που μαζευόμασταν πολλές φίλες, οπότε οι "κουμπάρες" δέχονταν και επισκέψεις. Η ξαδέρφη της μίας, η μαμά της άλλης, η πεθερά της τρίτης. Τέτοια σενάρια, ούτε ο Φώσκολος! Μα να πίνεις καφέ με την κουμπάρα σου και να έρχεται η πεθερά της?????
Και άντε, εγώ την έλεγα "κυρία Τασούλα". Η "νύφη" της πώς θα την έλεγε? Μα φυσικά, "μαμά".
Μεγαλώνοντας και ρουφώντας σα σφουγγάρι όσα άκουγα, θεωρούσα αυτονόητο ότι όταν ένα ζευγάρι παντρεύεται, ο ένας θα αποκαλέι τους γονείς του άλλου "μαμά" και "μπαμπά". Έτσι άκουγα, έτσι έλεγα. Από τότε που με θυμάμαι, η μαμά μου φώναζε τους παππούδες μου, τους γονείς του μπαμπά μου "μαμά" και "μπαμπά" και το ίδιο έκανε και ο πατέρας μου.
Δε σκέφτηκα ούτε μια στιγμή το βάρος αυτής της λέξης, την πραγματική της έννοια. Ο μπαμπάς του άντρα σου είναι και δικός σου μπαμπάς. Η μαμά του είναι και δική σου μαμά... Είναι, όμως? Είναι μαμά?
Όσο περνούσαν τα χρόνια και μάθαινα καλύτερα τον κόσμο, άκουγα για περιπτώσεις νύφης-πεθεράς ή γαμπρού-πεθεράς όχι και τόσο ευχάριστες. Καβγάδες, τσακωμοί, φωνές, κατηγορίες είτε αβάσιμες, είτε όχι, λόγια, λόγια, λόγια... Λόγια που δύσκολα βγαίνουν από το στόμα μιας μαμάς. Ευτυχώς όλα αυτά ήταν μακριά μου, δεν έζησα ποτέ κάτι τέτοιο στη δική μου οικογένεια. Φίου......
Και, μετά άρχισα να αναρρωτιέμαι... πώς γίνεται μία νύφη να αποκαλέσει μία τέτοια πεθερά "μαμά"? Όχι ότι πάντα φταίει η πεθερά, απλό παράδειγμα δίνω. Πώς να αποκαλέσεις κάποιον που σου συμπεριφέρεται έτσι, με ένα τέτοιο ιερό όνομα? Γίνεται? Δε νομίζω...
Σύμφωνα με την wikipedia, πεθερά ονομάζεται η μητέρα του/της συζύγου. Αλλά κακιά πεθερά είναι μία έκφραση που λέγεται για κάποιον/κάποιαν που γκρινιάζει συνεχώς και αδικαιολόγητα.
Βλέποντας το θέμα από μία άλλη οπτική, πεθερά είναι:πράγμα περίεργο, που επιδίδεται στο να βασανίζει το γαμπρό ή τη νύφη του. Παρ' όλα αυτά είνα αγαπητό από όλους και ιδιαίτερα απ' αυτούς που έχει βάλει στο μάτι. Πιθανή εξέλιξη του τυραννόσαυρου Ρεξ και του Χίτλερ, σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες. Κατά μια άλλη εκδοχή η πεθερά του Χίτλερ υπήρξε υπεύθυνη για την αρχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου όταν αρνήθηκε να παραδεχτεί ότι Γερμανία είναι μεγάλο κράτος (και γνωρίζετε τι ακολούθησε!). Επίσης έχει φοβερές επιδόσεις στα εξής:- Βασανισμός γαμπρού ή νύφης.
- Κακολογία και κουτσομπολιό.
- Γκρίνια και κατάκριση.
- Επιρροή σε γιο ή κόρη.
- Σύμφωνα με μαρτυρίες, εκπληκτικά γεμιστά και ντολμαδάκια γιαλαντζί.
- Ικανότητα να παίζει άπιαστο κουν-καν.
Anyway, που λέμε και στα ελληνικά, το "μαμά" είναι μία πολύ βαριά λέξη που για πολλούς είναι δύσκολο να την πουν σε κάποια ξένη. Δεν είναι μία απλή λέξη... Κρύβει μέσα της φιλιά, αγκαλιές, γέλια, χαμόγελα, χάδια, δάκρυα... Μου φάνηκε πολύ περίεργο όταν πριν αρκετά χρόνια, συζητώντας με τη μανούλα μου, μου είπε ότι δε θέλει ο άντρας μου και η γυναίκα του αδερφού μου να την αποκαλούν "μαμά".
- Δεν είμαι μαμά τους, μου είχε πει.
- Καλά, κι εσύ τη γιαγιά γιατί τη λες έτσι?
- Τότε ήταν αλλιώς...
Δεν κατάλαβα γιατί "τότε ήταν αλλιώς"... Δεν είχε επιλογή? Δεν ξέρω... Άβυσσος η ψυχή της μαμάς...
Και πέρασαν τα χρόνια και ήρθε ο καιρός που έγινα κι εγώ "νύφη"...
Έχοντας αποκτήσει αυτά τα βιώματα από τη δική μου οικογένεια, μπήκα σε μία άλλη και απέκτησα μία νέα μαμά και ένα νέο μπαμπά... Γιατί έτσι σκεφτόμουν να τους αποκαλώ. Γιατί έτσι ήθελαν και αυτοί. Ο πεθερός μου δε διανοούνταν ότι θα μπορούσα να τον αποκαλέσω κάπως αλλιώς! "Μα φυσικά, μπαμπά θα με λες!"... Και ευτυχώς, είναι και οι δύο, άνθρωποι που σου βγάζουν αυτή τη γλύκα των γονιών, το αίσθημα της σιγουριάς και της αγάπης.
Ο άντρας μου, πάλι, από την αρχή δεν ήθελε να αποκαλέι τους γονείς μου, όπως τους δικούς του. Οι δικοί μου δεν είχαν πρόβλημα, οπότε όλα καλά! Βασίλης και Μαρία!
Πάλι, όμως, ανεξάρτητα από το πώς αποκαλώ την πεθερά μου, καταλάβαινα ότι η λέξη από μόνη της δεν κάνει τη διαφορά. Υπάρχουν και ένα κάρο συναισθήματα μέσα στη λέξη, που την κάνουν μοναδική.Και το κατάλαβα όταν έγινα μάνα και άρχισε ο μικρός μου να μιλάει. Και να με αποκαλεί "μαμάκα". Από την αρχή, δε με έλεγε "μαμά", αλλά "μαμάκα".
Ακούγοντάς το συνέχεια από το στόμα του είχε μείνει η λέξη στο μυαλό μου. Μίλησα με την πεθερά μου μια μέρα και στο χαιρετισμό της είπα "Καλή βράδυ μαμάκα". Το "κα" ήταν αρκετά πιο χαμηλόφωνα.
Και τότε μου ήρθε. Τότε κατάλαβα.
Μία "ξένη" μπορεί να γίνει μαμά ενδεχομένως, αλλά ΠΟΤΕ δε μπορεί να γίνει μαμάκα, μαμακούλα, μανούλα, μανουλίτσα. Η μαμάκα μου είναι μία και μοναδική και τη λατρεύω όσο κι αν φαγωνόμαστε! Γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να μείνουμε στον ίδιο χώρο πάνω από 12 ώρες χωρίς να φαγωθούμε!!!!
Αλλά είναι η μανούλα μου και την αγαπώ. Και ό,τι κι αν της πω, και ό,τι κι αν μου πει, θα είναι πάντα η μανούλα μου, η μαμάκα μου, η μαμακούλα μου, η μανουλίτσα μου, ή η μανάρα μου, όπως λέει και μία φίλη. :)
Γι' αυτό, αλλάζω λίγο το ρητό και λέω Μαμάκα είναι μόνο μία!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου