Μαύρη είναι η νύχτα...

Μαύρη νύχτα κι άραχνη... Έτσι είναι τα τελευταία μου βράδια. Βασικά, όχι και τόσο τελευταία... Μετά τις καλοκαιρινές διακοπές άρχισε ο Γολγοθάς μου.

Μέχρι το καλοκαίρι, συγκεκριμένα, μέχρι να φύγει η πεθερά μου για Χαλκιδική στο εξοχικό τους, όπου μένουν μόνιμα το καλοκαίρι, ο ύπνος του Τζόρνταν ήταν κάπως έτσι: 

Έπινε το γάλα του στο δωμάτιο (εγώ του κρατούσα το ποτηράκι), τον έβαζα στο κρεβάτι του, τον φιλούσα και έφευγα.  Το βράδυ δεν ξυπνούσε καθόλου συνήθως. Και όλα καλώς καμωμένα!

Και ήρθε το καλοκαίριιιιιιιιι........................ Όταν έφυγε η πεθερά μου, είχα κανονίσει με μία φίλη μου να τον κρατάει τις ώρες που εγώ ήμουν στη δουλειά. Ήμουν σίγουρη γιατί και αυτή αγαπάει τον μικρό, αλλά κι αυτός την αγαπάει και του αρέσει να παίζει μαζί της. Όλα καλά, όλα ανθηρά, λοιπόν. Εκείνα τα πρώτα βράδια ο μικρός ξυπνούσε ξαφνικά μέσα στη νύχτα κλαίγοντας γοερά και για να ξανακοιμηθεί ήθελε την αγκαλιά της μανούλας. Νομίζω ότι αυτός είχε το φόβο ότι θα ξυπνούσε και δε θα με έβλεπε στο σπίτι μας, αλλά εμένα αυτή η αλλαγή του μου ήρθε κατακούτελα!

Δύο εβδομάδες μετά πήγε για μία εβδομάδα στη γιαγά του στη Χαλκιδική, όπου ήταν και τα άλλα δύο ξαδέρφια του. Μου λέγανε ότι κοιμόταν μια χαρά εκτός από 2 βράδια. Στην ουσία κοιμήθηκε 5 βράδια εκεί χωρίς εμένα. Όταν πήγαμε να τον πάρουμε, άρχισε να τσιρίζει από χαρά τη στιγμή που με είδε και... γίναμε αυτοκόλλητοι... Ούτε για κατούρημα δεν με άφηνε να πάω χωρίς αυτόν. Και τότε ήταν που άρχισε το "καλό" μαρτύριο!

Επιστρέφοντας, ήθελε να κοιμάται στην αγκαλιά μου, δε με άφηνε δευτερόλεπτο, έκλαιγε κάθε φορά που ξυπνούσε και τσίριζε αν δεν πήγαινα κοντά του σε κλάσματα δευτερολέπτου. Πήγε μία εβδομάδα έτσι και μετά τον πήγαμε στους γονείς μου στη Βέροια. Είναι μακριά οπότε παραπονιούνται ότι δεν τον βλέπουν πολύ και δεν τον χαίρονται. Έμεινε εκεί 5 βράδια χωρίς εμένα. Κοιμόταν η μαμά μου δίπλα του, οπότε όταν ξυπνούσε του έδινε νεράκι και τον ξανακοίμιζε εκτός από ένα βράδυ που ζητώντας εμένα, από το κλάμα έκανε εμετό.

Και αυτή ήταν η τελευταία φορά που τον άφησα. Από εκεί και πέρα ήταν συνέχεια μαζί μου. Αλλά αυτό, όπως φάνηκε, δεν τον καθησύχαζε πλέον. Κοιμόταν και δεν ήταν σίγουρος ότι ξυπνώντας θα δει εμένα κοντά του. Και η κατάσταση έγινε αφόρητη... Να ξενυχτάω στο δωμάτιό του, να τον παίρνω και να κοιμόμαστε στον καναπέ του σαλονιού, γιατί κι εγώ πρέπει να κοιμηθώ, τουλάχιστον 3 ώρες για να μην είμαι σα ζόμπι την άλλη μέρα στη δουλειά. Πιασμένα τα χέρια μου από το βάρος του στην αγκαλιά μου, πιασμένη η πλάτη μου από τον ύπνο στον καναπέ στο ένα πλευρό. Ένα κουρέλι...

Την τελευταία εβδομάδα, ευτυχώς, δεν ξυπνάει τόσο ώστε να χρειαστεί να κοιμηθούμε στον καναπέ (ή πανακέ, όπως τον λέει ο Τζόρνταν). Τον έβαζα στο κρεβάτι του και καθόμουν στο χαλί. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα αντοχές να παραμείνω καθιστή, οπότε ξάπλωνα στο χαλί με τον λούτρινο Γουίνι για μαξιλάρι και με έπαιρνε ο ύπνος εκεί, μπορεί και για μία ώρα. Χέρια, πόδια, πλάτη ένα χάλι! 

Σήμερα ήταν το πρώτο βράδυ που βγήκα από το δωμάτιό του σε 7 λεπτά!!!!!!!!! Χρόνος ρεκόρ από τις 4 Ιουλίου που έρχισαν τα βάσανα! Ελπίζω τα πράγματα να καλυτερέψουν γιατί δεν ξέρω πόσο ακόμα θα αντέξω, η μάνα! Αν και νομίζω ότι οι αντοχές της μάνας πολλαπλασιάζονται, αν χρειαστεί. Δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να αντέξω μία ολόκληρη μέρα - ή και περισσότερες - με 3-4 ώρες ύπνου.

Άξιες, άξιες οι μάνες που και ξυπνάνε 1241234134 φορές μέσα στη νύχτα και την άλλη μέρα πρέπει να είναι στη δουλειά τους άψογες. Καλό μας κουράγιο, λοιπόν!!