Ύπνε που... παίρνεις (?????) τα παιδιά...

 Είναι ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα θέματα που αφορούν τα παιδιά. Το "πρόβλημα" για κάποιους αρχίζει από όταν ακόμα είναι λεχούδια μέχρι και την ηλικία σχολείου σε μερικές περιπτώσεις. Πώς κοιμάται???? οέο???? που λέει και ο μικρός μου..

Υπάρχει η γνωστή θεωρία "άσ' το να κλάψει"... Ε, όχι! Κατηγορηματικά! Το δικό μου το παιδί δεν θα το άφηνα να κλάψει ζητώντας την αγκαλιά μου. Είναι η φυσική του θέση! Είναι δυνατόν μωράκι ημερών να το αφήνεις να κλαίει μόνο και μόνο για να μην το πάρεις αγκαλιά "και μάθει έτσι"?

24 ημερών στην αγκαλιά μου, φυσικά...

Δε μπορώ να φανταστώ πώς γίνεται νέοι άνθρωποι να σκέφτονται έτσι. Αυτά μου τα έλεγε η γιαγιά μου και λογής λογής θείτσες και θειάδες που με ρωτούσαν αν κοιμάται και έλεγα "στην αγκαλιά μου". "Να το αφήσεις να κλάψει. Ααααααααχ...... Έτσι το έμαθες". Ναι! Γούστο μου και καπέλο μου! Ακόμα κι εμείς που είμαστε κοτζάμ γαϊδάρες, όταν έχουμε τις μαύρες μας, μία αγκαλιά είναι από τα καλύτερα γιατρικά. Κάνω λάθος? Πώς γίνεται να στερείς από ένα μικρούλι την αγκαλιά, ακόμη κι αν την αποζητά για να το πάρει ο ύπνος... Πώς?

Ο Τζορντανάκος μου από μικρός κοιμόταν μετά που θήλαζε. Όταν ήταν λίγων μηνών τον έπαιρνε ο ύπνος με τη θηλή στο στόμα, όπως πολλά μωράκια. Οπότε, φυσικό ήταν να "μάθει" να κοιμάται στην αγκαλιά μου. Λίγο αργότερα, από τον 6ο μήνα και μετά του έμαθα μόλις φάει όσο θέλει, να αφήνει τη θηλή και να κοιμάται. Πάλι, φυσικά, στην αγκαλιά μου. Αγκαλιά, που εκτός από το μωράκι μου, την είχα ανάγκη κι εγώ. Ψέματα δε θα πω. Τη λαχταρούσα!!!

Συνεχίσαμε έτσι μέχρι τον 11ο μήνα περίπου. Θήλαζε, τον κοίμιζα στην αγκαλιά μου και τον άφηνα στο κρεβατάκι του (στο οποίο σημειωτέον, κοιμάται από τριών μηνών). Τον 11ο μήνα, λοιπόν, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση εκείνου του καθεστώτος. Αρχίσαμε εκπαίδευση! Ο Ιορδάνης εκπαιδεύεται!

Ζε σέλω μόνο μου, λέμε! Σέλω μανούλα!
Υ.Γ. Σ' αυτή τη μαξιλαροθήκη είχα βάλει 
κι εγώ τη μωρουδιακή μου κεφάλα!!! 
Έτσι εξηγείται η δαντέλα...

Συζητώντας το θέμα με φίλες μου που γεννήσαμε μαζί (είναι και πολλές οι άτιμες και πού να γράφω όλα τα ονόματα... Ξέρουν αυτές ποιές είναι! Ουουυυυυυυυυυυυυυυυ!!!!!!!!!!!! Γοργόνεεεεεεεεεες!!!!!! που λέει και μία γνωστή! χιχιχιχιχι - φτάνει, το παράκανα...) κατέληξα στο εξής. Θα τον κοίμιζα όπως μέχρι τώρα αλλά θα άρχιζα να τον αφήνω στο κρεβάτι του λίιιιιιγο νωρίτερα. Δηλαδή, από εκεί που για να τον αφήσω στο κρεβάτι του έπρεπε να περιμένω να κοιμηθεί, και να περάσουν τουλάχιστον 15 λεπτά για να μην ξυπνήσει την ώρα που θα τον άφηνα, αυτό το 15λεπτο όλο και μειωνόταν. 10 λεπτά αφού κοιμηθεί, 5 λεπτά αφού κοιμηθεί, μόοοοοολις κοιμηθεί και μετά πάμε ανάποδα... Λίιιιιγο πριν τον πάρει ο ύπνος, και λίγο παραπάνω και λίγο ακόμα παραπάνω και πάει λέγοντας. Έμαθε να κοιμάται μόνος του και μάλιστα, χωρίς κλάμα. 

Στο τελευταίο στάδιο της εκπαίδευσης ακολούθησα τη συμβουλή της φίλης μου της Εβίτας (Εβιτάκι μου, σμουυυυτς) που το εφάρμοσε στον δικό της κούκλο. Αν άρχιζε να γκρινιάζει όταν τον άφηνα ξύπνιο στο κρεβάτι του. Τον άφηνα δύο λεπτά μόνο και αν δεν είχε σταματήσει εν τω μεταξύ - που συνήθως σταματούσε, αφού ήταν μόνο γκρίνια - πήγαινα, τον έπαιρνα αγκαλιά για 1-2 λεπτά και πάλι τα ίδια. Το έχει κάνει μέχρι και 4 φορές αυτό το σταματάω-ξαναρχίζω, αλλά ήταν τόσες λίγες οι νύχτες που έγινε αυτό, που ούτε το σκέφτομαι.

Τώρα πιά, πίνουμε (εμείς οι Ιορδάνηδες, χιχιχι) το γαλατάκι μας με το ποτηράκι μας (το μεμέ της μανούλας το κόψαμε 14 μηνών γιατί έτσι μας αρέσει!) όσο η μανούλα μας λέει το παραμυθάκι της (από το μυαλό της το έβγαλε!!!), μας κρατάει αγκαλιά 5 λεπτά και μας βάζει στο κρεβατάκι μας. Αν είμαστε καλά, κοιμόμαστε αμέσως. Αν έχουμε ζόρια, π.χ. λόγω δοντιών, μπορεί να γκρινιάξουμε λίγο και να ζητήσουμε λίγη ακόμη αγκαλιά.

Αυτό που ήθελα ήταν να μάθω στο παιδί μου να κοιμάται χωρίς να πλαντάξει στο κλάμα και χωρίς να νιώθει ότι το εγκαταλείπω... Γιατί πιστεύω ότι τα παιδιά έτσι νιώθουν όταν κλαίνε για 10, 15, 20 λεπτά και κανείς δεν τα παίρνει αγκαλιά να ηρεμήσουν...
Και θεωρώ ότι τα κατάφερα! Το βράδυ λέμε "τιτίτα" (= καληνύχτα) φιλάμε τη μαμά και χαλαρώνουμε στην αγκαλιά του Μορφέα...

Τζορντανάκο μου, σ' αγαπώ...