Τα πρώτα βηματάκια... Θα τα χάσω;;;

Πόσο φοβάμαι.... Αχ, πόσο φοβάμαι...

Είναι φόβος; Είναι τρόμος; Είναι στεναχώρια; Είναι το φιδάκι, ο Διαμαντής?

Η αλήθεια είναι ότι πολύ το σκέφτομαι... Ο μικρούλης μου, ο Βασιλάκης μου, είναι 13 μηνών και 19 ημερών ακριβώς. Γενικά, είναι "βαρύς" ως γνήσιο λιοντάρι, γεννημένος αρχές Αυγούστου. Του αρέσει να κάααααααθεται, χαλλλλαράααααα! Οπότε, δεν είχε και πολλή όρεξη για περπάτημα.

11 μηνών άρχισε να μπουσουλάει, και για περπάτημα ούτε λόγος! Πριν μερικές μέρες, στις 11/9, στα γενέθλιά μου, το δώρο του για μένα ήταν τα πρώτα του βηματάκια. Τρία βηματάκια. Και το χάρηκα τόσο πολύ! Και αυτός το ίδιο! Είχε ένα φανταστικό χαμόγελο στο προσωπάκι του, σα να έλεγε "Κοίτα τι κατάφερα, μαμά! Περπάτησα!". Τρελαίνομαι, η μάνα, τρελαίνομαι!!!

Από τότε, έκανε άλλα τρία βηματάκια επιπλέον! Δηλαδή, φτάσαμε στα 6. Τσουπ, τσουπ, περπατάει και έρχεται προς το μέρος μου. Άρχισε να ξετσουτσουνίζει κι αυτός και αφήνεται κι από μόνος του. Μεγαλώνει το μωρό μου...

Αλλά μέχρι να περπατήσει και να πω ότι περπατάει, έχουμε ακόμα. Ο μεγάλος μου, όταν περπάτησε 2 μέτρα σερί, ήταν 12 βηματάκια θυμάμαι, ε, τότε είπαμε ότι περπατάει. Και έτσι ήταν. Σαν πήρε μπρος, δε σταμάτησε! Τώρα δε βάζει κώλο κάτω! Χιχι!

Ήδη τώρα που μπουσουλάει, ορμάει στα
ντουλάπια και τα συρτάρια.
Που να περπατήσει κιόλας!!!!

Σε δύο εβδομάδες επιστρέφω στη δουλειά και ο μικρός θα μείνει με την γιαγιά του, με την πεθερά μου. Και πόσο φοβάμαι... πόσο φοβάμαι ότι θα περπατήσει και δε θα είμαι μπροστά... Αχ... Το σκέφτομαι και σφίγγομαι, σα να έχω κόμπο στο λαιμό... Πόσο δε θέλω να το χάσω...

Στον μεγάλο το τράβηξα στην κάμερα. Το ίδιο θέλω να κάνω και με τον μικρό μου. Ο μεγάλος ήταν 10 μηνών τότε, περπάτησε νωρίς και δεν είχα τέτοιες σκέψεις. Αλλά τώρα... Δε θέλω να χάσω τη στιγμή που θα περπατήσει κανονικά. Έχω σκάσει!!!

Ελπίζω να τα καταφέρει μέσα στις επόμενες δύο εβδομάδες και να είμαι μπροστά όταν θα πάρει κι αυτός μπρος.

Νομίζω ότι όλες οι μαμάδες θέλουν να είναι μπροστά σε όλες τις σημαντικές στιγμές των παιδιών τους.Όταν μας χαρίζουν το πρώτο τους χαμόγελο, το πρώτο χαχανητό, όταν λένε τις πρώτες λεξούλες, όταν βγάζουν τα πρώτα δοντάκια, όταν κάνουν τα πρώτα τους βηματάκια... Είναι το "θέλω να τα ξέρω όλα" σύνδρομο της μάνας για το παιδί της!

Μπιλάκο μου, Βασιλάκη μου, αστεράκι μου, ακούς? Άντε αγάπη μου, μην αργήσεις να κάνεις τα βηματάκια σου! Να σε δει και να σε χαρεί η μανούλα! Έχεις ακόμα δύο εβδομάδες! Και ο χρόνος αρχίζει από.... ΤΩΡΑ!!!