Αυτό το άρθρο το είχα γράψει πριν 30 μήνες για τον μεγάλο μου (πλέον) γιο και είχα ξεχάσει να το δημοσιεύσω. Η αλήθεια είναι ότι είχα ξεχάσει ακόμη και ότι του έλεγα αυτό το "παραμύθι"...
Ακόμα και μετά από τόσο καιρό, θα ήθελα να το δημοσιεύσω, έτσι για να μου μείνει κι εμένα "χαραγμένο" στο δικό μου κομμάτι τις blogόσφαιρας.
Μετά από 13 περίπου μήνες και πολλή εκπαίδευση, ο μικρούλης μου έμαθε να κομάται μόνος του. Πλέον τον κρατάω μόνο 3-4 λεπτά αγκαλιά γιατί θέλει τη μυρωδιά μου (και ποιά είμαι εγώ που θα του τη στερήσω, άλλωστε?) και μετά τον βάζω στο κρεβατάκι του, λέμε καληνύχτα και τον αφήνω να κοιμηθεί.
Αυτό, όμως, το γεγονός, της 3λεπτης αγκαλιάς, κάπως μου κάθεται... Δεν τον χορταίνω βρε παιδί μου, πώς να το κάνουμε! Οπότε, πριν τον ύπνο, καληνυχτίζουμε τον μπαμπά μας, κάνουμε ένα οικογενειακό φιλάκι, κλείνουμε το "πότς" φυσώντας το και καθόμαστε σ΄ένα σκαμπώ δίπλα από το κρεβατάκι του. Εκεί τον έχω στα πόδια μου και του δίνω το ποτηράκι του με το γάλα. Μια χαρά μπορεί να το πιεί και μόνος του, αλλά θέλω να τον κρατήσω πάνω μου λίιιιιιιγο ακόμα...
Την ώρα που πίνει το γαλατάκι του, λοιπόν, του λέω ένα παραμυθάκι, made by mamma... Και αρχίζει κάπως έτσι....
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αστεράκι που το έλεγαν Ιορδανάκη...
Αυτό το αστεράκι ζούσε ψηλά στον ουρανό μαζί με τα άλλα όμορφα και λαμπερά αστεράκια. Περνούσε καλά. Κοιτούσε τον κόσμο από πολύυυυυυ ψηλά και του άρεσε πολύ! Του άρεσε να βλέπει τις θάλασσες, τις λίμνες, τα ποτάμια, του άρεσε να βλέπει τα βουνά, τις πεδιάδες... Μα πιο πολύ απ' όλα του άρεσε να παρακολουθεί τους ανθρώπους... Του άρεσε που τους έβλεπε να κοιμούνται, να ξυπνάνε, να μιλάνε, να γελάνε, να φιλιούνται, να αγκαλιάζονται.
Ζήλευε... Ήθελε να γίνει ένα από αυτούς... Και τότε το πήρε απόφαση! Θα κατέβαινε στη γη! Θα πήγαινε κι εκείνο να ζήσει όλα αυτά τα όμορφα που ζουν οι άνθρωποι.
Έπρεπε, όμως, να διαλέξει γονείς. Κοίταζε από τον ουρανό για να βρει αυτούς που ήθελε και ξανακοίταζε. Μέχρι που τους βρήκε. Ένας άντρας και μία γυναίκα που ζούσαν μαζί και αγαπούσαν πολύ ο ένας τον άλλο... Αυτοί θα γίνονταν μπαμπάς και μαμά του! Το είχε αποφασίσει.
Κι έτσι, ένα βράδυ που ο άντρας και η γυναίκα ξάπλωναν αγκαλιασμένοι, το μικρό αστεράκι έκανε μία μεγάααααααλη βουτιά από τον ουρανό και μπήκε στην κοιλίτσα της μέλλουσας μαμάς του. Μετά από μερικές μέρες που η γυναίκα έμαθε ότι θα γινόταν μαμά, χάρηκε πολύ, έκλαιγε από τη χαρά της.
Το αστεράκι μεγάλωνε μέσα στην κοιλίτσα της μαμάς και η μαμά του μιλούσε και το χάιδευε. Το αγαπούσε ήδη, χωρίς να το έχει ακόμα δει. Και μεγάλωνε, και μεγάλωνε, και μεγάλωνε...
Μέχρι που μεγάλωσε τόοοοοοοσο πολύ που δε χωρούσε πια στην κοιλιά της μαμάς, οπότε αποφάσισε να βγει. Είχε έρθει η ώρα του. Ήταν έτοιμο να βγει κι αυτό στον κόσμο και από αστεράκι να γίνει ανθρωπάκι. Και βγήκε. Έκανε 9 ώρες να βγει, αλλά βγήκε. Και ήταν τόσο όμορφο... πιο όμορφο απ' όλα τα αστεράκια όλου του κόσμου, όλου του γαλαξία, όλου του σύμπαντος.
Η μαμά και ο μπαμπάς το κρατούσαν αγκαλιά, το φιλούσαν συνέχεια και το αγαπούσαν πολύ. Το ανθρωπάκι-αστεράκι έπινε το γάλα του από το στήθος της μαμάς και μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο. Μέχρι που έγινε ολόκληρο παιδάκι που κάθεται στην αγκαλιά της μαμάς και ακούει το παραμύθι του, το δικό του παραμύθι, τη δική του ιστορία, μόνο δική του...
Ακόμα και μετά από τόσο καιρό, θα ήθελα να το δημοσιεύσω, έτσι για να μου μείνει κι εμένα "χαραγμένο" στο δικό μου κομμάτι τις blogόσφαιρας.
Μετά από 13 περίπου μήνες και πολλή εκπαίδευση, ο μικρούλης μου έμαθε να κομάται μόνος του. Πλέον τον κρατάω μόνο 3-4 λεπτά αγκαλιά γιατί θέλει τη μυρωδιά μου (και ποιά είμαι εγώ που θα του τη στερήσω, άλλωστε?) και μετά τον βάζω στο κρεβατάκι του, λέμε καληνύχτα και τον αφήνω να κοιμηθεί.
Αυτό, όμως, το γεγονός, της 3λεπτης αγκαλιάς, κάπως μου κάθεται... Δεν τον χορταίνω βρε παιδί μου, πώς να το κάνουμε! Οπότε, πριν τον ύπνο, καληνυχτίζουμε τον μπαμπά μας, κάνουμε ένα οικογενειακό φιλάκι, κλείνουμε το "πότς" φυσώντας το και καθόμαστε σ΄ένα σκαμπώ δίπλα από το κρεβατάκι του. Εκεί τον έχω στα πόδια μου και του δίνω το ποτηράκι του με το γάλα. Μια χαρά μπορεί να το πιεί και μόνος του, αλλά θέλω να τον κρατήσω πάνω μου λίιιιιιιγο ακόμα...
Την ώρα που πίνει το γαλατάκι του, λοιπόν, του λέω ένα παραμυθάκι, made by mamma... Και αρχίζει κάπως έτσι....
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αστεράκι που το έλεγαν Ιορδανάκη...
Αυτό το αστεράκι ζούσε ψηλά στον ουρανό μαζί με τα άλλα όμορφα και λαμπερά αστεράκια. Περνούσε καλά. Κοιτούσε τον κόσμο από πολύυυυυυ ψηλά και του άρεσε πολύ! Του άρεσε να βλέπει τις θάλασσες, τις λίμνες, τα ποτάμια, του άρεσε να βλέπει τα βουνά, τις πεδιάδες... Μα πιο πολύ απ' όλα του άρεσε να παρακολουθεί τους ανθρώπους... Του άρεσε που τους έβλεπε να κοιμούνται, να ξυπνάνε, να μιλάνε, να γελάνε, να φιλιούνται, να αγκαλιάζονται.
Ζήλευε... Ήθελε να γίνει ένα από αυτούς... Και τότε το πήρε απόφαση! Θα κατέβαινε στη γη! Θα πήγαινε κι εκείνο να ζήσει όλα αυτά τα όμορφα που ζουν οι άνθρωποι.
Έπρεπε, όμως, να διαλέξει γονείς. Κοίταζε από τον ουρανό για να βρει αυτούς που ήθελε και ξανακοίταζε. Μέχρι που τους βρήκε. Ένας άντρας και μία γυναίκα που ζούσαν μαζί και αγαπούσαν πολύ ο ένας τον άλλο... Αυτοί θα γίνονταν μπαμπάς και μαμά του! Το είχε αποφασίσει.
Κι έτσι, ένα βράδυ που ο άντρας και η γυναίκα ξάπλωναν αγκαλιασμένοι, το μικρό αστεράκι έκανε μία μεγάααααααλη βουτιά από τον ουρανό και μπήκε στην κοιλίτσα της μέλλουσας μαμάς του. Μετά από μερικές μέρες που η γυναίκα έμαθε ότι θα γινόταν μαμά, χάρηκε πολύ, έκλαιγε από τη χαρά της.
 |
| Ο Ιορδάνης μου... Μίας ημέρας... |
Μέχρι που μεγάλωσε τόοοοοοοσο πολύ που δε χωρούσε πια στην κοιλιά της μαμάς, οπότε αποφάσισε να βγει. Είχε έρθει η ώρα του. Ήταν έτοιμο να βγει κι αυτό στον κόσμο και από αστεράκι να γίνει ανθρωπάκι. Και βγήκε. Έκανε 9 ώρες να βγει, αλλά βγήκε. Και ήταν τόσο όμορφο... πιο όμορφο απ' όλα τα αστεράκια όλου του κόσμου, όλου του γαλαξία, όλου του σύμπαντος.
Η μαμά και ο μπαμπάς το κρατούσαν αγκαλιά, το φιλούσαν συνέχεια και το αγαπούσαν πολύ. Το ανθρωπάκι-αστεράκι έπινε το γάλα του από το στήθος της μαμάς και μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο. Μέχρι που έγινε ολόκληρο παιδάκι που κάθεται στην αγκαλιά της μαμάς και ακούει το παραμύθι του, το δικό του παραμύθι, τη δική του ιστορία, μόνο δική του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου