Πώς την τρίζουν την πιπίλα...

Πώς την τρίζουν την πιπίλα... Με τα ούλα τους την τρίζουν!

Και πώς να το ήξερα, η γυναίκα, αφού με τον μεγάλο μου δεν είχα καμία σχέση με πιπίλες???

Ακούω τον μικρό να έχει στο στόμα του την πιπίλα και "τσίκου τσίκου, τσίκου τσίκου, τσίκου τσίκου", η πιπίλα τρίζει!!!! Πολύ γέλασα την πρώτη φορά που το παρατήρησα!

Δύο παιδάκια... και τα δύο από την κοιλίτσα μου (μάλλον κοιλάρα μου!!!), με ίδια αντιμετώπιση, κι όμως τόοοοσο διαφορετικά...

Σύμφωνα με μελέτες που έγιναν ανάμεσα σε αδέρφια, προέκυψε ότι μόνο το 20% του χρόνου τους μοιάζουν. Το υπόλοιπο 80% δεν έχουν ομοιότητες. Δεδομένου ότι μεγαλώνουν στο ίδιο σπίτι, με τους ίδιους γονείς, με τα ίδια ερεθίσματα, αυτό είναι πολύ περίεργο. Αξίζει, αν σας ενδιαφέρει, να ρίξετε μια ματιά στο άρθρο της ψυχολόγου Alix Spiegel, Siblings Share Genes, But Rarely Personalities.

Σκέφτηκα να κάνω μία γενική σύγκριση των συνηθειών των δύο αγοριών μου. Όλοι μου λένε "Μην κάνεις συγκρίσεις" αλλά, απλά, δε γίνεται.
Κάθε φορά που κάνει κάτι ο μικρός, σκέφτομαι τι ανάλογο έκανε ο μεγάλος! Δεν συγκρίνω για να βάλω τον έναν πάνω από τον άλλον, να τα "κατατάξω", απλά συγκρίνω! Νομίζω είναι αναπόφευκτο για όλες τις δευτερο-και βάλε-μανούλες... Λοιπόν, αρχίζω...

Ο μεγάλος μου γιος, ο Ιορδάνης, γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 2009. Ο μικρός, ο Βασιλάκης μου, τον Αύγουστο του 2012.

1. Θέμα πιπίλα

   Ο μεγάλος μου πήρε πιπίλα 3 φορές και αυτό για 5-10 λεπτά μάξιμουμ! Μετά την πετούσε. Δοκίμασα διάφορες πιπίλες μπας και τον βοηθήσουν να κοιμηθεί πιο εύκολα, αλλά δεν... Οπότε όταν ήταν μικρούλης και έκλαιγε, τον έβαζα στο στήθος για να ηρεμήσει. Μεγαλώνοντας, τον είχα αγκαλιά και τον έκοβα βόλτες στο διάδρομο τραγουδώντας του. Πάνω κάτω, πάνω κάτω, πάνω κάτω... Μιλάμε για χιλιόμετρα, όχι αστεία!!!

   Ο μικρούλης μου, σχεδόν από την αρχή πήρε την πιπίλα. Και παρόλο που μιλάνε οι ειδικοί για σύγχυση θηλών, αυτός δεν είχε κανένα θέμα. Όταν ήθελε να φάει, έψαχνε το στήθος μου, όταν ήθελε να νανουριστεί ήθελε την πιπίλα του. Δε με πείραξε, πάντως, καθόλου που ήθελε πιπίλα. Έπαιρνε την πιπίλα του και ηρεμούσε. Για να ηρεμήσει ο μεγάλος, τον έπαιρνα αγκαλιά και τον έκανα βόλτες με τις ώρες! Ε, τώρα δεν είχα αυτή την πολυτέλεια, είχα κι άλλο παιδάκι στο σπίτι!!

2. Θέμα ύπνος

   Ο Ιορδάνης μου κοιμόταν μόνο στην αγκαλιά μου (κάνοντάς τον βόλτες, δε γινόταν να είμαι στάσιμη, γινόταν χαμός!!) ή στην αγκαλιά του μπαμπά μου για πολύ καιρό, μέχρι που όταν ήταν 13 μηνών του έκανα εκπαίδευση ύπνου γιατί θα επέστρεφα στη δουλειά και έπρεπε να μάθει να κοιμάται ξανά μόνος του, αν ξυπνούσε μέσα στη νύχτα, αν δεν ήθελα να είμαι σαν  βρυκόλακας το πρωί στη δουλειά!

   Ο Βασιλάκης μου έμαθε κι αυτός να κοιμάται στην αγκαλιά μου, αφού κοιμόταν με τον θηλασμό. Αυτό, όμως, δεν τον εμπόδισε να μάθει κι άλλα καλά! Τον έβαζα στο ριλάξ-κούνια. Κουνιόταν και κοιμόταν. Κοιμόταν και στο καρότσι όταν τον κουνούσα. Ν αφήσω εγώ το παιδί μου ξύπνιο στην κούνια του και να κοιμηθεί?????? Πού ακούστηκε!!!! Κι όμως, το έζησα κι αυτό 2-3 φορές. Αργότερα, τον θήλαζα ξαπλωμένη στο κρεβάτι, έτρωγε και δεν τον έπαιρνε ο ύπνος. Του χάιδευα το προσωπάκι, του τραγουδούσα και κοιμόταν. Δεν το πίστευα...

3. Θέμα ξύπνημα

   Ο μεγάλος από μωρούλι, μόοοολις ξυπνούσε τσίριζε! Κλάμαααααααααααα!!!! Κατευθείαν έτρεχα για να τον προλάβω να μη γκαζώσει πολύ! Και αυτό γινόταν ακόμα και μετά το χρόνο...

   Ο μικρός όταν ξυπνούσε άκουγα κάτι μικρά, πολύ μικρά αγκομαχητά, τα οποία συνέχιζε για αρκετή ώρα πριν αρχίσει "το καλό"! Οπότε, είχα το περιθώριο όταν άρχιζε, να πάω να ετοιμαστώ για το θηλασμό χωρίς να αφήνω το παιδί μου να κλαίει! Αργότερα, ξυπνούσε στο κρεβατάκι του και χάζευε το mobile που έχουμε πάνω από την κούνια του. Μπορεί να φώναζε και μία ώρα μετά το ξύπνημα!

4. Θέμα ξύπνημα μέσα στη νύχτα

   Ο μεγάλος μου, πλέον 3,5 χρονών, ακόμα ξυπνάει μέσα στη νύχτα..... Μετά τον 6ο μήνα σταματήσαμε το βραδινό θηλασμό και όταν ξυπνούσε του έδινα νεράκι και ξανακοιμόταν, φυσικά στην αγκαλιά μου και βόλτες πάνω κάτω. Και ακόμα ξυπνάει... Τι να πω... Νυστάζωωωωωω!!!!!

   Ο μικρούλης από 2 μηνών κοιμόταν σερί. Τόσο που γύρω στον 8ο μήνα είχα πρόβλημα με το γάλα μου! Ελαττώθηκε δραματικά! Οπότε άρχισα να τον θηλάζω και μέσα στη μέρα άλλη μία φορά (σύνολο 3 φορές) και όλα καλά!!! Τώρα που είναι 10,5 μηνών ξυπνάει καμιά φορά γιατί τον ταλαιπωρούν τα δοντάκια του. Πρησμένα μέχρι αηδίας τα ούλα του, αλλά δε λένε να κάνουν το τσακ. να σκάσουν τα δοντάκια...

5. Θέμα παιχνίδια

   Ο Ιορδάνης, ως πρώτο παιδάκι, είχε καινούρια παιχνίδια, τα οποία, όμως, δε θεωρώ ότι "αξιοποιούσε καταλλήλως". Για παράδειγμα είχαμε αυτό το γνωστό σκυλάκι της Fisher Price αλλά δεν ήθελε να πατάει τα χεράκια του, τα ποδαράκια του, για να κάνει μουσική. Τα πατούσαμε εμείς γι' αυτόν. Δεν τον ενθουσίαζαν τα βρεφικά παιχνίδια καθόλου. Μετά το χρόνο που αρχίσαμε με τουβλάκια και αυτό το σπιτάκι από τα ΙΚΕΑ είδαμε διαφορά. Γενικά, ήθελε να σηκώνεται και να περπατάει, όχι να παίζει. Ήταν της εξερεύνησης! χιχι!

   Ο Βασιλάκης έχει πολλά παιχνίδια και από τον Ιορδάνη, αλλά και κάποια καινούρια που του έφεραν φίλοι, γιατί από ρούχα ήμασταν υπερ-φουλ!!! Βλέπω ότι τα αντιμετωπίζει αλλιώς. Μου φαίνεται τόοοοοοοσο περίεργο που τον βλέπω απλά να κάθεται στο πάτωμα και να παίζει μόνος του (όχι για τόση πολλή ώρα, αλλά από το τίποτα...).  Τα πιάνει, τα σηκώνει, τα περιεργάζεται, πατάει κουμπιά, πετάει μπαλίτσες. Ακόμα και στο παιχνίδι είναι τόσο διαφορετικά.

6. Θέμα περπάτημα

   Ο Ιορδάνης περπάτησε 10 μηνών. Νομίζω ότι αυτό τα λέει όλα! Από βρεφάκι 3 μηνών ήθελε να κάθεται, δεν ήθελε να είναι ξαπλωμένος και με τα χίλια ζόρια τον συγκράτησα μέχρι τους 4 μήνες που είχαμε το ΟΚ  του παιδιάτρου μας, ότι μπορεί να κάθεται σιγά σιγά. Στον 5ο καθόταν κανονικά χωρίς βοήθεια και υποστήριξη (έτσι και προσπαθούσαμε να τον ξαπλώσουμε γινόταν χαμός!!), στον 6ο τον κρατούσαμε και έκανε βηματάκια, από τον 7ο πιανόταν και σηκωνόταν σιγά σιγά μέσα στο πάρκο, από τον 8ο και μετά άρχισαν οι προσπάθειες για ανεξαρτησία. Ε, και τον 10ο τα κατάφερε!

   Ο Βασιλάκης, σ' αυτό το θέμα είναι πολύ πίσω. Ως γνήσιο λιοντάρι, γεννημένος τον Αύγουστο, θέλει απλά να κάαααααααθεται, να χαλλλλλλλαρώωωωωωωνει... Από τον 7ο μήνα τον έβαζα να κάθεται με μαξιλαράκια γύρω του και όταν βαριόταν απλά έγερνε πίσω, ή έπεφτε με φόρα, και ξάπλωνε. Και αυτό του 'μεινε. Όταν βαριόταν έκανε κίνηση προς τα πίσω. Αν δεν είχαμε μαξιλάρι, γντουπ η κεφάλα! Στον 9ο μήνα, και αφού την κοπάνησε αρκετές φορές την κεφάλα του την ποντιακή, κατάλαβε ότι δε χρειάζεται να φεύγουμε με φόρα προς τα πίσω. Επίσης, στον 9ο μήνα άρχισε να κάνει βηματάκια με δική μας υποστήριξη. Κάνει καμιά δεκαριά και μετά αφήνεται να κάτσει κάτω, ο τεμπελάκος! Και πλέον θέλει και να σηκώνεται όρθιος. Όταν τον αφήνω σιγά σιγά από τον καναπέ και ακουμπάει τα ποδαράκια του στο πάτωμα και στέκεται, διαγράφεται ένα χαμόγελο στο προσωπάκι του σα να λέει "Τα κατάφερα!!!". Επίσης, τώρα που είναι στον 10ο βλέπω ότι αρχίζει να κάνει κινήσεις μπουσουλήματος. Αλλά γενικά είναι "βαρύς". Υπολογίζω γύρω στους 13 μήνες να περπατήσει.

7. Θέμα μαμάκιας

   Ο μεγάλος ήταν πάνω μου μονίμως. Σα να είχα μία baby καρφίτσα, ένα πράγμα. Έτσι και τον άφηνα γινόταν χαμός! Κλάμαααα... Και είχε και το χούι να κάνει εμετό από το πολύ κλάμα, το σκατούλι... Δεν πήγαινε σε άλλες αγκαλιές, μόνο στο μπαμπάς μου.

   Ο μικρός είναι επίσης τρελός μαμάκιας, αλλά σε λίιιιγο μικρότερο βαθμό απ' τον μεγάλο. Κάθεται λίγο παραπάνω μόνος του, και δεν εννοώ να τον αφήσω μόνο, δίπλα είμαι, αλλά από κάποιο σημείο και μετά θέλει να τον κρατάω. Δηλαδή, καθόμαστε στον καναπέ και τον έχω ανάμεσα στα πόδια μου να παίζει. Σε κάποια φάση, απλά γυρνάει και θέλει να τον κρατήσω στα χέρια μου. Τη σιγουριά της αγκαλιάς της μανούλας... Και αυτός μόνο στον μπαμπά μου πηγαίνει, εκτός από μένα. Αν έχει κέφια μπορεί να πάει και σε κανένα άλλο συγγενή. χιχι!

Πάντως, και τα δύο μου τα μωρά είναι φαγανά! Δεν είχα ποτέ τέτοιο πρόβλημα. 

Και τα δύο έχουν αδυναμία στη μαμά... Και η μαμά, η αγορομάνα, έχει τρελή αδυναμία και στα δύο της αγόρια. Είναι η ζωή μου όλη...

Και ευτυχώς, μέχρι στιγμής, τουλάχιστον, ο μεγάλος δεν είχε πρόβλημα με τον μικρό. Δεν τον χτύπησε, δεν τον έσπρωξε, αλλά τον προσέχει και τον προστατεύει. Μακάρι να είναι έτσι όλη τους τη ζωή τα παιδάκια μου... Αγαπημένα...