Είχα έναν γιο... Κολλημένος επάνω μου... Τώρα έχω δύο... Μία από τα ίδια!!!
Όταν γεννήθηκε ο πρώτος μου γιος, ο Ιορδάνης μου, ήμουν στο σπίτι με το μωρό, το θήλαζα, το άλλαζα, το έπλενα, το καθάριζα, το είχα αγκαλιά, κάναμε βολτούλες με το μωρό στο μάρσιπο. Φυσικό ήταν να γνωρίζει ΕΜΕΝΑ και να ζητάει ΕΜΕΝΑ. Τα μωρά όταν είναι πολύ μικρά θέλουν τη μυρωδιά της μαμάς τους. Όταν αρχίζουν να καταλαβαίνουν και να αναγνωρίζουν πρόσωπα, αποζητούν αυτό το πρόσωπο που βλέπουν πιο συχνά...
Όταν ήρθε και ο μικρούλης μου έκανε τα ίδια. Στην αγκαλιά της μανούλας.... Να νιώθει σιγουριά...
Ακόμα και τώρα που μεγάλωσε λιγάκι (χθες έκλεισε 11 μήνες που με κάνει περήφανη...) όταν θέλει κάτι έρχεται σε μένα, όταν θέλει αγκαλιά έρχεται σε μένα, όχι στον μπαμπά του που μπορεί να είναι και πιο κοντά του...
Και αρχίζω και σκέφτομαι "τι τρέχει με αυτό το Οιδιπόδειο?". Είναι μύθος ή αλήθεια?
