Ο "μικρός" γίνεται big brother!

Και ήρθε η ώρα που περιμέναμε... Να κάνουμε την οικογένειά μας τετραμελή! Φτάνει όλα να πήγαιναν καλά... όπως και πήγαν!

Όταν μάθαμε ότι ήμουν έγκυος ο Ιορδανάκος ήταν 2 χρονών και κάτι ημερών. Και σχεδόν αμέσως άρχισα να του λέω τα καθέκαστα. Ότι, δηλαδή, η μαμάκα είχε στην κοιλίτσα ένα μωράκι, που όσο περνούσε ο καιρός θα μεγάλωνε και όταν δε θα χωρούσε πια στην κοιλιά, θα έβγαινε για να το γνωρίσουμε!

Δεν το ανακοινώσαμε αμέσως στους δικούς μας. Περιμέναμε να δούμε πρώτα ότι όλα ήταν καλά και μετά κάναμε τις ανακοινώσεις, ή μάλλον ο Τζόρνταν τις έκανε!

Ήμασταν για Χριστουγεννιάτικο τραπέζι στους δικούς μου και ρωτήσαμε τον μικρό τι δώρο του έκαναν η μαμά και ο μπαμπάς για τα Χριστούγεννα. Και η απάντησή του "Ένα ζωλάκι. Ένα αντεφάκι!"

Κόκκαλο όλοι.. Χιχι! Χριστουγεννιάτικο δωράκι!

Κάτι παρόμοιο έγινε και στα πεθερικά μου. Κι εκεί κοκκάλωσαν! Λες και μας ήρθε ξαφνικά! Αμ πώς, θα αφήναμε το αγοράκι μας χωρίς "αντεφάκι"?

Και περνούσε ο καιρός, και η κοιλίτσα μου (λέμε τώρα...) μεγάααααλωνεεεε... Ο μικρός όλο ερχόταν και έλεγε "να φιλήσω το αντεφάκι?" και όλο μάτσα μούτσα στην κοιλούμπα.

Του έλεγα ότι όταν θα ερχόταν το μωράκι, θα έπαιζαν μαζί, ό,τι ήθελαν. Και το 'μαθε καλά το ποιηματάκι του "Θα έθει το αδεφάκι και θα παίζουμε όοοο,τι θέλουμε" (εν τω μεταξύ έμαθε να προφέρει και το δέλτα και το ζήτα).

Του εξήγησα ότι όταν το μωράκι βγει από την κοιλιά μου θα είναι πολύ πολύ μικρό και "όσο πιο πολύ βοηθάς τη μανούλα, τόσο πιο γρήγορα θα μεγαλώσει" και συνέχιζε ο μικρός "και θα παίζουμε όοοο,τι θέλουμε"

Στιγμιότυπο από την εκπομπή

Μία φίλη μου παθούσα μου είπε: "Του είπες πώς θα είναι το αδερφάκι στην αρχή? Μην περιμένει παιδάκι και του'ρθει η μύξα!" Οπότε του ξαναεξήγησα.

Και για σιγουριά του έβαλα να δει ένα βιντεάκι. Το έβλεπα κι εγώ μικρή σαν παιδικό. Ήταν από την εκπαιδευτική τηλεόραση. Ξεκινάει δείχνοντας ένα κοριτσάκι που λέει "Η μαμά λέει ότι βγήκα από την κοιλιά της, η γιαγιά ότι με έφερε ο πελαργός, ο παππούς ότι με βρήκανε στα λάχανα" και κοιτάει τον καθρέφτη της και ρωτάει "Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, πώς ήρθα εγώ στον κόσμο;"

Το είχε γράψει τόοοοτε, παλιά ο μπαμπάς μου σε βιντεοκασέτα και το βλέπαμε συνέχεια με τον αδερφό μου. Τα έλεγε τόσο ωραία... Η αλήθεια με παραμύθια! Κανονικότατα. Ωάρια, σπερματοζωάρια και λοιπά!

Έτσι, καθόμασταν με τον Ιορδάνη, το βλέπαμε, το ξαναβλέπαμε το βιντεάκι και του εξηγούσα ότι έτσι θα γινόταν και με το αδερφάκι του. Οπότε είχε μία εικόνα για το τι μέλλει γενέσθαι...

Και πέρασαν οι μήνες, με τον Ιορδάνη να φιλάει καθημερινά, 7-8 φορές τη μέρα το "αντεφάκι" στην κοιλιά μου και επαναλάμβανε "θα παίζουμε όοοοο,τι θέλουμε!"

Παρασκευή 3 Αυγούστου 2012. Ήρθε η ώρα να γεννήσω. 9 μέρες νωρίτερα από την ΠΗΤ, αλλά το ήξερα και το έλεγα ότι θα γεννούσα αρχές Αυγούστου! Πήρα τηλέφωνο τους δικούς μου κατά τις 5:30 τα ξημερώματα να έρθουν στο σπίτι γιατί οι πόνοι άρχισαν κατά τις 10-11 το βράδυ της 2ας Αυγούστου. Θα ερχόντουσαν από άλλη πόλη, οπότε είχαν και μία ώρα δρόμο. Ήρθαν για να μείνουν μαζί με τον μικρό που λίγες ώρες μετά μεγάλωσε απότομα...

Την επόμενη μέρα το πρωί ήρθαν οι δικοί μου με τον αγοράκι μου. Δεν επιτρεπόταν ο μικρός να ανέβει στο δωμάτιο, οπότε ούτε είδε τον μικρό. Μόνο φωτογραφία του έδειξα. "Πολύ όμορφος ο μπεμπούλης μας". Αχ, το αγόρι μου... Μεγάλωσε... Εκφράζει και συναισθήματα και εντυπώσεις...

Δύο μέρες μετά μαζέψαμε τα μπογαλάκια μας και βγήκαμε από την κλινική. Φτάσαμε στο σπίτι μεσημέρι.
Ο Ιορδάνης ήταν φρεσκοξυπνημένος. Μπαίνω μέσα με τον μικρούλη αγκαλιά, γονατίζω, αγκαλιάζω το αγοράκι μου που μου έλειψε πολύ αυτές τις τρεις μέρες, και μετά έκανα τις συστάσεις. 

Ιορδανάκο μου, από εδώ ο αδερφούλης σου...

Ο μπεμπούλης μας 5 ημερών
και ο big brother 2 ετών και 8 μηνών

Το αγόρι μου με κοιτούσε με ένα χαμένο βλέμμα και ένα απροσδιόριστο χαμόγελο... Εννοείται ότι βούρκωσα. Και όταν δώσαμε στον Ιορδάνη το δώρο που του πήρε ο αδερφός του, ένα λεωφορείο και ένα ζωολογικό κήπο playmobil , τα οποία του είχε παραγγείλει όσο ήταν στην κοιλιά ο μικρός, απλά άρχισε να παίζει ενθουσιασμένος.

Όποτε τον θήλαζα ερχόταν και έλεγε "μαμά, να τον δω?" τον κοιτούσε, τον φιλούσε και έφευγε. Προσπαθούσα, όσο ήταν δυνατό, να ασχολούμαι και με τον μεγάλο, πλέον. Κρατούσα τον μικρό αγκαλιά ή τον φορούσα στο sling που μου είχε φτιάξει η Στέλλα 2 χρόνια πριν, για τον Ιορδάνη, και παίζαμε με αυτοκινητάκια, playmobil, little people ή ζωγραφίζαμε και διαβάζαμε παραμύθια. Αν δεν είχα τον μικρό, σίγουρα θα κάναμε περισσότερα πράγματα, αλλά αυτά είναι στη ζωή. Η αλήθεια είναι ότι είχα και έχω τύψεις που δε μπορώ να ασχοληθώ με τον Ιορδάνη όσο θα ήθελα, αλλά και που δεν ασχολούμαι με τον μικρό όσο ασχολήθηκα με τον Ιορδάνη...

Ο μικρούλης αποδείχθηκε κι αυτός αγκαλίτσας. Ζητούσε τη ζεστασιά της μανούλας, τον χτύπο της καρδιάς που άκουγε και μέσα στην κοιλιά μου. Και να πω την αλήθεια, προτιμώ να τον κρατάω ένα χρόνο αγκαλιά, όπως έκανα και με τον Ιορδάνη και να έχω ένα ανεξάρτητο μωρό που έχει χορτάσει την αγκαλιά της μαμάς, παρά να τον έχω αφημένο σε μια άκρη στην κούνια... μόνο του...

Το καλύτερο απ' όλα ήταν όταν θήλαζα τον μικρό και άκουγα τον Ιορδάνη "Μαμά, κακάκια!!!" Τι κάνεις τότε? Το μωρό στο στήθος και βουρ στην τουαλέτα! Να του κατεβάσεις παντελόνια, βρακιά, να περιμένεις, να τον σκουπίσεις, να τα ξανανεβάσεις... ουφ!

Οφείλω να ομολογήσω ότι ο Ιορδάνης, ως μεγάλος αδερφός, με βοηθούσε και εξακολουθεί να με βοηθάει. Όποτε του ζητούσα και του ζητάω κάτι αμέσως μου έλεγε "φυσικά, μαμά". Έκανε αυτό που του έλεγα ή έφερνε ό,τι του ζητούσα και μετά έλεγε "Μαμά, εγώ σε βοηθάω!" Για να μην ξεχνάω ότι όσο πιο πολύ με βοηθάει τόσο πιο γρήγορα θα μεγαλώσει ο μπεμπούλης.

47 ημερών.
Στον καναπέ για μια γρήγορη φώτο με τον big brother!

Βλέπω ότι τον αγαπάει.
Τον αγκαλιάζει προστατευτικά και όταν ο μικρός του χαμογελάει, χαίρεται πολύ. "Μαμά, κοίτα, μου γελάει!" Θέλει να του τον δίνουμε στην αγκαλιά του για να τον κρατήσει λιγάκι. Του δίνει παιχνιδάκια, του βάζει την πιπίλα όταν του πέφτει, του σκουπίζει τα σαλάκια και όλα αυτά από μόνος του, χωρίς να του το ζητήσω εγώ. Έχει αρχίσει να έχει ενεργό ρόλο στο μεγάλωμα του μπεμπούλη.
Όταν ο μικρός κλαίει, ο μεγάλος μου φωνάζει "Μαμά, παρ'τον αγκαλιά, δεν τον ακούς που κλαίει? Ίσως θέλει να φάει." Μου κάνει και παρατήρηση, το σκατουλάκι!

Έχει δείξει κάποια πολύ μικρά σημαδάκια ζήλειας και είναι φυσιολογικό γιατί άλλαξαν τόσα στη ζωούλα του λόγω του μικρού. Αλλά δε φαίνεται να τον "ενοχλεί" ο μικρός μέχρι στιγμής τουλάχιστον. Επιφυλάσσομαι για το μέλλον...

Είναι ο Ιορδάνης μου, ο big brother, όπως έμαθε να λέει... και αυτός που τον έκανε big brother είναι "ο μπεμπούλης μου, ο μπεμπούλης Βασιλάκης" όπως λέει το μωρό μου. 

Ο μπεμπούλης του...