Το "νουνού" του Ιορδάνη!

Ο μικρούλης μου (που έγινε 2 ετών πριν από τρεις μήνες ακριβώς) από βρεφάκι, την πιπίλα δεν την ήθελε καθόλου! Κι εγώ δεν ήθελα να τον πιέσω. Τον θήλαζα, οπότε η διαφορά της αίσθησης του φυσικού με το τεχνητό ήταν μεγάλη γι΄αυτόν. Έτσι σκεφτόμουν. Πιπίλα πήρε μόνο 2 βράδια για 15-20 λεπτά τη φορά, κι αυτό μέχρι να τον πάρει ο ύπνος. Μετά του την έβγαλα, γιατί δε ήθελα να τη συνηθίσει, αλλά προφανώς, δεν την ήθελε ούτε ο ίδιος! Κοίτα να δεις που από βρεφάκια ημερών έχουν και άποψη!!!

Το θέμα ήταν ότι έπρεπε να βρω κάποιον τρόπο να νανουρίζεται ακόμη κι όταν δε θα τον είχα στην αγκαλιά μου. Παρατηρούσα ότι από περίπου 5,5 μηνών όταν ήθελε να κοιμηθεί, πριν ακουμπήσει το  κεφαλάκι του στον ώμο μου, πλησίαζε το στόμα του στον ώμο μου, σούφρωνε τα χειλάκια του σα να έλεγε "ου" και έκανε έναν ήχο σαν πλατάγιασμα της γλώσσας στον ουρανίσκο. Δεν ξέρω πώς να τον περιγράψω... Η αλήθεια είναι πώς μπορώ να κάνω ακριβώς την κίνηση που κάνει με τη γλώσσα του, αλλά δε μπορώ με τίποτα να την περιγράψω!!!

Η πρώτη φώτο με το "νου-νου" μας - 8 μηνών & 15 ημερών

Δε μπόρεσα να καταλάβω τι ακριβώς ήθελε. Μου φαινόταν ότι απλά ήθελε τη μανούλα. Αλλά ακόμα και όταν ήταν στην αγκαλιά της μαμάς μου ή της πεθεράς μου, έκανε την ίδια κίνηση στον ώμο τους. Τι να σκεφτώ? Μάλλον του άρεσε!

Κάπου στον Αύγουστο του 2010 που ήμασταν στο πατρικό μου, βλέποντας την κίνησή του - δεν ξέρω πώς μου ήρθε - λέω στη μαμά μου "Μήπως έχεις κανένα μαντήλι να δοκιμάσουμε να του βάλουμε κοντά στο στόμα του, για να μην κοιμάται μόνο στην αγκαλιά μου;"

Βγάζει από το συρτάρι ένα μαντήλι λευκό, σαν αυτό που έχουν οι παππούδες, δε λέω για ποια χρήση...  Το έδωσα στον μικρό και... ΜΠΑΜ! Το έβαλε μπροστά στα χειλάκια του και "έβαλε μπρος"! Εκείνο ήταν και το πρώτο βράδυ που τον πήρε ο ύπνος στο κρεβάτι και όχι στην αγκαλιά μου... 

Δυστυχώς, τυχαίο γεγονός! Η αγκαλιά της μανούλας είναι αναντικατάστατη...

Άλλο το κουστούμι
κι άλλο το νουνού στο χέρι...

Από 'κει και πέρα, όποτε νύσταζε, ή όποτε ήμασταν στο αυτοκίνητο, αυτό το μαντήλι έγινε το απαραίτητα αξεσουάρ. Ένα στα χέρια του κι ένα στην τσάντα μου για περίπτωση ανάγκης.

Στις αρχές το έλεγε "γούνιου-γούνιου". Βασικά, δεν είναι ακριβώς "γ", αλλά αν λέγοντας "γ" ακουμπήσεις τη γλώσσα στον ουρανίσκο προκύπτει ο επιθυμητός ήχος! Εδώ και περίπου 8 μήνες το λέει "νουνού". Και φυσικά, έχει και το αντίστοιχο ρήμα... Όταν το έχει στα χέρια του και τον ρωτάς τι κάνει θα σου πει "νουνουνίζω"! Είναι το δικό του ρήμα... Ένα ρήμα δημιουργημένο από τον Ιορδάνη, μόνο για τον Ιορδάνη... Εκτός από όταν μου το δίνει και μου λέει "νουνούνισε κι εσύ!" Τότε γίνεται και της μαμάς το ρήμα.

Εδώ φαίνεται ότι χρησιμοποιεί και τη γλωσσίτσα του
κατά το νουνούνισμα!

Το κρατάει στα χεράκια του, το στριφογυρίζει, το απομακρύνει και το πλησιάζει στο στόμα του, το κάνει μπάλα και το απλώνει ή το τινάζει, απομονώνει τη γωνία και νουνουνίζει μόνο αυτή αλλά νουνουνίζει και κάθε σημείο χωριστά! Νουνουνίζει το σημείο του μαντηλιού που θέλει, ή και ολόκληρη τη μπάλα, αν το τσαλακώσει. Και πάντα τα χειλάκια του έχουν αυτή την πολύ πολύ γλυκιά όψη που κάνουν τη μαμά να θέλει να τα δαγκώσει!!! Έχω άδικο? Πείτε μου...

Όταν ήταν μικρός τα πράγματα ήταν πιο εύκολα. Όταν ερχόταν η ώρα της αλλαγής του νουνού, απλά έπαιρνα τα χρησιμοποιημένα - και μιλάω στον πληθυντικό γιατί στο κρεβάτι έχουμε πάντα 2 νουνού σε περίπτωση που δε μπορεί να πιάσει κάποιο μέσα στον ύπνο του - τα έβαζα για πλύσιμο και τα αντικαθιστούσα με τα καθαρά. Τώρα τελευταία που είναι μεγάααααλο παιδί, δε μπορώ να τον κοροϊδέψω... Όταν τα πλησιάζει στο στόμα και δεν έχουν τη γνώριμη μυρωδιά, μου τα πετάει και λέει "σέλω το νουνού μου, αυτό είναι καινούγιο". Δε θέλει το καινούριο, το καθαρό, θέλει το παλιό!
Και φυσικά θέλει μόνο άσπρα νουνού. Κατάλευκα! Αν έχει έστω και μία ρίγα χρωματιστή μου το δίνει να το νουνουνίσω εγώ. Είναι απλά το backup του. Δηλαδή, αν το ψάχνει και βρει το "χρωματιστό" δεν του δίνει σημασία και συνεχίζει να ψάχνει.

Φοριέται και στο λαιμό
ή και ως μπαντάνα

Και επειδή "μητρότητα τέχνας κατεργάζεται" όταν έρχεται η ώρα της αντικατάστασης, τα σημαδεύω με χρωματιστή κλωστή, τα βάζω στο κρεβάτι του, πέφτει για ύπνο με τα "παλιά" και ξυπνάει με 4 νουνού, αφού παίρνουν τη μυρωδιά του όλο το βράδυ στο κρεβάτι. Τι να κάνω η μάνα?


Άλλα παιδάκια έχουν την πιπίλα, αλλά έχουν σεντονάκια (όπως ο αδερφός μου που το έσερνε όπου πήγαινε), άλλα έχουν κουκλάκια, άλλα έχουν αρκουδάκια! Εμείς έχουμε το νουνού μας! Και μας αρέσει! Και δε με ενοχλεί καθόλου που το παίρνουμε μαζί μας όπου πάμε, ακόμα και στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς.

Είναι η δική του, ολόδική του λέξη, είναι το νουνού του Ιορδάνη!