Ερασιτεχνικές πασχαλινές δημιουργίες!

Χρόνια Πολλά! Χριστός Ανέστη!

Το Πάσχα πέρασε, αλλά πού καιρός για χαλάρωση και blogoασχολία...

Τώρα, λοιπόν, που πέρασαν οι γιορτές βρήκα λίγο χρόνο να "ανεβάσω" κάποια πραγματάκια που έφτιαξα, για να τα θυμάμαι και τα χρόνια που θα 'ρθουν...

Πασχαλινά καλαθάκια

Αρχικά, για τις νονές των αγοριών μου, εκτός από το καθιερωμένο τσουρέκι, ήθελα να φτιάξω και κάτι άλλο, πασχαλινό.

Πήρα, λοιπόν, δύο μεταλλικά τετράγωνα κουτιά, με χερουλάκια, τα οποία δεν είναι πασχαλιάτικα με λαγούς, αβγουλάκια κλπ, οπότε μπορούν να χρησιμοποιηθούν όλο το χρόνο.

Έβαλα μέσα ύφασμα "αράχνη", χόρτο χειροτεχνίας, αβγουλάκια πασχαλινά διακοσμητικά, αλλά και σοκολατένια, όπως επίσης και σοκολατένια κουνελάκια και πασχαλίτσες, για τις λιγούρες.

Τα τύλιξα και ιδού!

                   

   

Κάτι όχι επαγγελματικό, αλλά με πολλή αγάπη για τις φίλες που χάρισαν το όνομα στα αγόρια μου!

Λαμπάδες

Σειρά είχαν οι λαμπάδες που έφτιαξα για τα βαφτιστήρια μου. 

Η μεγάλη μου είναι πια δεσποινίδα, 20 χρονών, φοιτήτρια! Τη βάφτισα τη μέρα των 14ων γενεθλίων μου.

Ήθελα κάτι χαρούμενο και κοριτσίστικο, αν και στην ηλικία που είναι, το ροζ δεν ελκύει ιδιαίτερα. Παρόλα αυτά έφτιαξα κάτι σε ροζ-μωβ. Έφτιαξα ένα βραχιολάκι με ανοιχτό ροζ δερματάκι και το αρχικό της με δύο χάντρες αριστερά-δεξιά. Το στήριξα πάνω σε λαμπάδα, την οποία "τύλιξα" με ροζ-μωβ καουτσούκ κορδόνι. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα...

Η λαμπάδα της Μυρτούλας μου
από τα χέρια της νουνάς!

Για τον μικρούλη μου, το Βαλάντη μου, που είναι μόλις 5 μέρες μικρότερος από τον μικρό μου, τον Βασιλάκη μου, ετοίμασα κάτι πιο... θορυβώδες! Πήρα ξύλινα μουσικά όργανα, ένα "ντέφι" και μία σφυρίχτρα και τα κόλλησα με σιλικόνη πάνω στη λαμπάδα του, την οποία είχα τυλίξει με κορδόνι στριφτό πράσινο και γαλάζιο. Επίτηδες, δεν έβαλα κορδόνια πάνω για να "δένουν" τα στολίδια, γιατί θα τα τραβούσε μέχρι να πεις σκουληκομυρμηγκότρυπα! Τέτοιο σκαλιστήρι είναι!!!

             

Την τύλιξα με ύφασμα "αράχνη", έκοψα τα τελειώματα με το ειδικό ψαλιδάκι που κόβει ζιγκ-ζαγκ και του την παρέδωσα! Όταν την πήρε άρχισε να την κουνάει πάνω κάτω για να ακούει το θόρυβο από το ντέφι. Ευτυχώς, προλάβαμε και τη σώσαμε!

Η "θορυβώδης" λαμπάδα του Βαλάντη!

     

Κάτι για τις δασκάλες

Τέλος, ήθελα να φτιάξω ένα δωράκι για τις δασκάλες του μεγάλου, του Ιορδάνη, στα προνήπια, έτσι για να πω ευχαριστώ για τα τόσο όμορφα πραγματάκια που φτιάχνουν κάθε μέρα!

Έψαξα, έψαξα στο ίντερνετ και τελικά έφτιαξα ένα μιξ ιδεών!

Βρήκα ένα template από κουνελάκι στο νετ. Το τύπωσα σε χαρτονάκι για να το κάνω πατρόν, με το οποίο έκοψα δύο κουνελάκια από άσπρη τσόχα.

Αγόρασα δύο λινά πουγγάκια, κόλλησα πάνω τα κουνελάκια και ένα μικρό pom pom εκεί που θα ήταν η ουρά του κουνελακίου! Δηλαδή είναι σα να το βλέπεις από πίσω. Στο ένα έβαλα ροζ και στο άλλο πορτοκαλί. Χαρούμενα!!!

Μετά, ο Ιορδάνης με βοήθησε να βάλω μέσα χόρτο, διακοσμητικά αβγουλάκια και σοκολατένιες πασχαλίτσες και αβγουλάκια...

Τέλος, έβαλα και τις ασορτί κορδελίτσες και τα δωράκια για τις δασκάλες ήταν έτοιμα!

                         

Την επόμενη μέρα το πρωί, Μ. Τετάρτη, τελευταία μέρα σχολείου πριν το Πάσχα, ο Ιορδάνης, τα έδωσε στις δασκάλες του λέγοντας με περηφάνια, ότι κι ο ίδιος βοήθησε να τα φτιάξουμε!!!

Άντε, και του χρόνου!!!!!!!!

Μωροδωροδημιουργίες

Τον τελευταίο χρόνο ήρθαν τρία νέα μωράκια που έκαναν τρεις φίλες μου πολύ ευτυχισμένες, κι εμένα το ίδιο γιατί από τότε που έγινα μαμά, μόλις ακούω για εγκυμοσύνη ή γέννα βουρκώνω σε dt...

Και πώς πας στο μαιευτήριο? 

Με άδεια χέρια? Όοοοοοοοοοχιιιιιιιιιιι..... Δεν είναι πρέπον...

Με λουλούδια? Όοοοοοοοοοχιιιιιιιιιιι..... Μαραίνονται...

Με μία σακουλίτσα με δωράκι? Όοοοοοοοοχιιιιιιιιι.....  Πολύ συνηθισμένο!

Η καλύτερη λύση είναι να φτιάξεις κάτι με τα χεράκια σου για τη φίλη που ταλαιπωρήθηκε για να φέρει ένα μωράκι στον κόσμο. Ένα μωράκι που θα αλλάξει τη ζωή της και θα εμπλουτίσει τη δική σου!

Η φίλη μου, η Μαρία, γέννησε έναν μπόμπιρα την 1η Μαΐου 2013. Showtimeeeeeeeee!!!!!!!!!!

Αρχικά είχα στο μυαλό μου να φτιάξω μία πανότουρτα, ελληνιστί diaper cake, που είναι της μοδός τελευταία. Αλλά κι αυτό ήδη έχει αρχίσει και "φοριέται" πολύ, οπότε έψαξα κάτι άλλο. Αυτό το pinterest έχει ΤΑ ΠΑΝΤΑ!!!!! Οπότε έγραψα "diaper cake" στην αναζήτηση και η οθόνη γέμισε εικόνες! Φάτε μάτια ψάρια! Έψαξα, έψαξα και διάλεξα!!! Ναι! Αυτό ήταν! Μία πανομηχανή!!! Και έχει και οδηγίες diy!

Τα πρώτα βηματάκια... Θα τα χάσω;;;

Πόσο φοβάμαι.... Αχ, πόσο φοβάμαι...

Είναι φόβος; Είναι τρόμος; Είναι στεναχώρια; Είναι το φιδάκι, ο Διαμαντής?

Η αλήθεια είναι ότι πολύ το σκέφτομαι... Ο μικρούλης μου, ο Βασιλάκης μου, είναι 13 μηνών και 19 ημερών ακριβώς. Γενικά, είναι "βαρύς" ως γνήσιο λιοντάρι, γεννημένος αρχές Αυγούστου. Του αρέσει να κάααααααθεται, χαλλλλαράααααα! Οπότε, δεν είχε και πολλή όρεξη για περπάτημα.

11 μηνών άρχισε να μπουσουλάει, και για περπάτημα ούτε λόγος! Πριν μερικές μέρες, στις 11/9, στα γενέθλιά μου, το δώρο του για μένα ήταν τα πρώτα του βηματάκια. Τρία βηματάκια. Και το χάρηκα τόσο πολύ! Και αυτός το ίδιο! Είχε ένα φανταστικό χαμόγελο στο προσωπάκι του, σα να έλεγε "Κοίτα τι κατάφερα, μαμά! Περπάτησα!". Τρελαίνομαι, η μάνα, τρελαίνομαι!!!

Όταν γεννήθηκε ένα αστεράκι...

Αυτό το άρθρο το είχα γράψει πριν 30 μήνες για τον μεγάλο μου (πλέον) γιο και είχα ξεχάσει να το δημοσιεύσω. Η αλήθεια είναι ότι είχα ξεχάσει ακόμη και ότι του έλεγα αυτό το "παραμύθι"...
Ακόμα και μετά από τόσο καιρό, θα ήθελα να το δημοσιεύσω, έτσι για να μου μείνει κι εμένα "χαραγμένο" στο δικό μου κομμάτι τις blogόσφαιρας.


Μετά από 13 περίπου μήνες και πολλή εκπαίδευση, ο μικρούλης μου έμαθε να κομάται μόνος του. Πλέον τον κρατάω μόνο 3-4 λεπτά αγκαλιά γιατί θέλει τη μυρωδιά μου (και ποιά είμαι εγώ που θα του τη στερήσω, άλλωστε?) και μετά τον βάζω στο κρεβατάκι του, λέμε καληνύχτα και τον αφήνω να κοιμηθεί.

Αυτό, όμως, το γεγονός, της 3λεπτης αγκαλιάς, κάπως μου κάθεται... Δεν τον χορταίνω βρε παιδί μου, πώς να το κάνουμε! Οπότε, πριν τον ύπνο, καληνυχτίζουμε τον μπαμπά μας, κάνουμε ένα οικογενειακό φιλάκι, κλείνουμε το "πότς" φυσώντας το και καθόμαστε σ΄ένα σκαμπώ δίπλα από το κρεβατάκι του. Εκεί τον έχω στα πόδια μου και του δίνω το ποτηράκι του με το γάλα. Μια χαρά μπορεί να το πιεί και μόνος του, αλλά θέλω να τον κρατήσω πάνω μου λίιιιιιιγο ακόμα...

Την ώρα που πίνει το γαλατάκι του, λοιπόν, του λέω ένα παραμυθάκι, made by mamma... Και αρχίζει κάπως έτσι....

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αστεράκι που το έλεγαν Ιορδανάκη...

Αυτό το αστεράκι ζούσε ψηλά στον ουρανό μαζί με τα άλλα όμορφα και λαμπερά αστεράκια. Περνούσε καλά. Κοιτούσε τον κόσμο από πολύυυυυυ ψηλά και του άρεσε πολύ! Του άρεσε να βλέπει τις θάλασσες, τις λίμνες, τα ποτάμια, του άρεσε να βλέπει τα βουνά, τις πεδιάδες... Μα πιο πολύ απ' όλα του άρεσε να παρακολουθεί τους ανθρώπους... Του άρεσε που τους έβλεπε να κοιμούνται, να ξυπνάνε, να μιλάνε, να γελάνε, να φιλιούνται, να αγκαλιάζονται. 

Ζήλευε... Ήθελε να γίνει ένα από αυτούς... Και τότε το πήρε απόφαση! Θα κατέβαινε στη γη! Θα πήγαινε κι εκείνο να ζήσει όλα αυτά τα όμορφα που ζουν οι άνθρωποι.

Έπρεπε, όμως, να διαλέξει γονείς. Κοίταζε από τον ουρανό για να βρει αυτούς που ήθελε και ξανακοίταζε. Μέχρι που τους βρήκε. Ένας άντρας και μία γυναίκα που ζούσαν μαζί και αγαπούσαν πολύ ο ένας τον άλλο... Αυτοί θα γίνονταν μπαμπάς και μαμά του! Το είχε αποφασίσει.

Κι έτσι, ένα βράδυ που ο άντρας και η γυναίκα ξάπλωναν αγκαλιασμένοι, το μικρό αστεράκι έκανε μία μεγάααααααλη βουτιά από τον ουρανό και μπήκε στην κοιλίτσα της μέλλουσας μαμάς του. Μετά από μερικές μέρες που η γυναίκα έμαθε ότι θα γινόταν μαμά, χάρηκε πολύ, έκλαιγε από τη χαρά της.

Ο Ιορδάνης μου... Μίας ημέρας...

Το αστεράκι μεγάλωνε μέσα στην κοιλίτσα της μαμάς και η μαμά του μιλούσε και το χάιδευε. Το αγαπούσε ήδη, χωρίς να το έχει ακόμα δει. Και μεγάλωνε, και μεγάλωνε, και μεγάλωνε...

Μέχρι που μεγάλωσε τόοοοοοοσο πολύ που δε χωρούσε πια στην κοιλιά της μαμάς, οπότε αποφάσισε να βγει. Είχε έρθει η ώρα του. Ήταν έτοιμο να βγει κι αυτό στον κόσμο και από αστεράκι να γίνει ανθρωπάκι. Και βγήκε. Έκανε 9 ώρες να βγει, αλλά βγήκε. Και ήταν τόσο όμορφο... πιο όμορφο απ' όλα τα αστεράκια όλου του κόσμου, όλου του γαλαξία, όλου του σύμπαντος.

Η μαμά και ο μπαμπάς το κρατούσαν αγκαλιά, το φιλούσαν συνέχεια και το αγαπούσαν πολύ. Το ανθρωπάκι-αστεράκι έπινε το γάλα του από το στήθος της μαμάς και μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο. Μέχρι που έγινε ολόκληρο παιδάκι που κάθεται στην αγκαλιά της μαμάς και ακούει το παραμύθι του, το δικό του παραμύθι, τη δική του ιστορία, μόνο δική του...

Οιδιπόδειο ή απλή αδυναμία???

Είχα έναν γιο... Κολλημένος επάνω μου... Τώρα έχω δύο... Μία από τα ίδια!!!

Όταν γεννήθηκε ο πρώτος μου γιος, ο Ιορδάνης μου, ήμουν στο σπίτι με το μωρό, το θήλαζα, το άλλαζα, το έπλενα, το καθάριζα, το είχα αγκαλιά, κάναμε βολτούλες με το μωρό στο μάρσιπο. Φυσικό ήταν να γνωρίζει ΕΜΕΝΑ και να ζητάει ΕΜΕΝΑ. Τα μωρά όταν είναι πολύ μικρά θέλουν τη μυρωδιά της μαμάς τους. Όταν αρχίζουν να καταλαβαίνουν και να αναγνωρίζουν πρόσωπα, αποζητούν αυτό το πρόσωπο που βλέπουν πιο συχνά...

Όταν ήρθε και ο μικρούλης μου έκανε τα ίδια. Στην αγκαλιά της μανούλας.... Να νιώθει σιγουριά... 

Ακόμα και τώρα που μεγάλωσε λιγάκι (χθες έκλεισε 11 μήνες που με κάνει περήφανη...) όταν θέλει κάτι έρχεται σε μένα, όταν θέλει αγκαλιά έρχεται σε μένα, όχι στον μπαμπά του που μπορεί να είναι και πιο κοντά του...

Και αρχίζω και σκέφτομαι "τι τρέχει με αυτό το Οιδιπόδειο?". Είναι μύθος ή αλήθεια?